augustus 2016 - byevamaria

confetti, zigzag en ja-nee-ja-nee

Riet en haar creatieve patronen, ik moet ze jullie niet meer leren kennen. Mind The Whale scoort hoog in het lijstje “daar was ik zelf nooit opgekomen” en levert patronen met altijd dat ietsje meer, handleidingen waarmee je nooit de mist in kan gaan (tenzij je niet leest en denkt het wel te weten #beentheredonethat) en dat in een lay-out waar ik blij van word.

Haar laatste telg Just Knot It vind ik geweldig mooi maar werd hier meteen geklasseerd in de categorie Not For Me. Wegens tienerdochters, jullie weten dat. Maar die wedstrijd… En ik besefte: ik heb nichtjes!

Wat volgde was drie en een halve week van een welles-nietes spel in mijn hoofd. Want had ik eigenlijk wel tijd? En was een zomerjurk wel iets waar Lady Lucille nog op zat te wachten? De weegschaal helde steeds meer over naar de nietes-kant. En dan gebeurt er iets in mijn brein, ik weet niet wat. Op het moment dat mijn nieuwe schooljaar weer begint en ik opnieuw aan het werk moet, ik maar een half huis heb omwille van schilderwerken en ik een beetje immobiel ben met een mysterieuze gezwollen voet, print ik het patroon uit en zet de schaar in Lucille’s eigenhandig gekozen confettistof. Nog 48 uur voor de deadline van de wedstrijd, piece of cake…

Ik deed niets moeilijks met het patroon, de voeringstof werd een restje roze hirondelles en in plaats van paspel in de overlappende zijkanten gebruikte ik gouden zigzagband.

Er kwam wel een knopenpad op het achterpand, die open rug zou in september misschien niet echt meer ideaal zijn.

Roze en goud, what’s not to like als je vijf bent?

(confettistof bij Het Machien – voeringstof bij Bambiblauw)

blueberry yoghurt cake (pin it – make it #19)

Bij deze is het officieel: mijn pin it make it achterstand krijg ik nooit meer weggewerkt. De negentiende verwezenlijkte pin van 2016 toon ik jullie vandaag, in week 34… Tja, dat is wat er gebeurt als je goede voornemens maakt zeker? Of deed iemand van jullie beter?

Lang geleden kwam ik deze blueberry yoghurt cake tegen op de blog Last Days of Spring, een plek op het internet van de Nederlandse Marlous, en eentje waar ik graag rondhang. Het recept is er eentje van Donna Hay, ook al zo’n favoriet.

Met een klein lijstje ingrediënten die ik allemaal in huis had (joepie!), ging ik aan de slag:

– 150gr zachte boter

– 220 gr fijne kristalsuiker

– 2 eieren

– 140gr (Griekse) yoghurt

– 225gr zelfrijzende bloem

– 1 koffielepel vanille-extract

– geraspte citroenschil

– bosbessen

1. Verwarm de oven alvast voor op 160 graden.

2. Mix de boter, suiker, eieren, yoghurt, vanille en citroenrasp.

3. Voeg de bloem bij beetjes toe en mix verder.

4. Roer de bosbessen er doorheen maar hou er een aantal apart voor straks.

5. Bedek de bodem en zijkanten van een lange cakevorm met bakpapier en schep het beslag erin.

6. Bak de cake gedurende ongeveer een uur.

7. Haal de cake uit de oven en duw de overige bosbessen lichtjes boven in de nog warme cake.

Enjoy!

glammertime

Ooit, tijdens een Gingerbread naaiworkshop die ik gaf, legde ik aan de deelnemers uit dat je nooitoftenooit in een stoffenwinkel tegen kinderen zegt: “Kies maar!”. Gegarandeerd dat ze de lelijkste, schreeuwerigste en meest synthetische stof ooit uit de rekken nemen. Zo kwam het dat één van de mama’s in de les een hemdje met oranje en zwarte vlammen naaide. Maal drie, want ze had drie zonen. De jongens waren in de wolken met hun hemd, dat wel.

Ik volgde mijn eigen raad niet op toen ik de Nichtjes liet kiezen uit mijn stoffenlades. Ah nee, want in mijn voorraad liggen enkel mooie dingen, toch? Dus Lady Lucille ging zonder verpinken naar de grote lap groene tule met pailletten, een stof die ik voor onze zogenaamde K3-truien gebruikte. Lucille’s mama keek angstig mijn richting uit 🙂

Tegen de Nichtjes zeg ik niet nee dus werd de carnavalstof omgetoverd tot een sweater, the stylish version, à la Lewis & Melly.

En omdat ik nu toch in glitter en glamour modus stond maakte ik er nog een rimpelrokje bij in een glanzende grijs-groene stof die ik uit Londen meebracht.

Een mooie doos om alles in te verpakken en de ooh’s en aah’s van Lady Lucille bij het openmaken klonken als muziek in mijn oren. En dat is dan waarvoor we het doen, toch?

(pailettentule bij Stoffenspektakel – grijze zomersweat en elastiek bij Madeline de Stoffenmadam – glanzende stof bij Simply Fabrics)

change of mind and plans (#londonsewsocial – 5)

Ons internationaal blogweekend London Sew Social werd mee mogelijk gemaakt door een hoop sponsors die ons voorzagen van stoffen, patronen en fournituren. Erg plezant natuurlijk, maar ik kan je verzekeren dat ik serieus last had van keuzestress op sommige momenten…

Zo mocht ik o.a. een patroon kiezen bij UpCraftClub. Eén patroon, ja. Uit een lijst van ik-weet-niet-hoeveel designers en modellen. Er werd gescrold en geklikt dat het een lieve lust was, en een beslissing nemen werd uitgesteld en uitgesteld. Ik wilde er wél graag over bloggen, dat leek me logisch als soortement van bedanking, dus koos ik uiteindelijk voornamelijk snelle patronen die binnen een tijdspanne van enkele maanden na ons weekend getoond zouden kunnen worden. Haalbaar, met andere woorden, en iets wat bruikbaar zou zijn. Want naaien om te naaien, daar doe ik al een tijdje niet meer aan mee.

Enter de Sparrow Top van Liola Patterns. Ideaal als zomers bloesje, was het niet voor mij dan kon het voor de Dochters dienen.

Ik sloeg 2 vliegen in één klap want in mijn goodie bag zat ook de mooiste crepe van The Sweet Mercerie. Fantastische stof, luchtig, een beetje doorzichtig en met een subtiele zwaluwprint. Patroon en stof werden gecombineerd.

Maar jullie zien het zelf: de ‘kraag’ die de Sparrow Top doet opvallen liet ik achterwege. Het was lelijk, echt. Het leek alsof ik kreeft ging eten en op voorhand al een bavet op mijn topje stikte. Dus ik tornde alles los. Met als resultaat dat ik nu het eenvoudigst uitziende kledingstuk ooit maakte.

Ondertussen werd het topje aan mijn moeder doorgegeven. Het staat haar beter dan mij, ik weet niet waarom. Nochtans was ik helemaal verliefd toen Trine er deze prachtige blouse mee maakte. Ik vind de print en de stof nog steeds mooi, alleen niet zo aan mijn lijf.

Anyway, check UpCraftClub voor een hoop patronen waarvan jullie het bestaan nog niet afwisten. Maria, Olu en Toya gebruikten ook een patroon uit hun selectie, misschien kan het jullie wel inspireren! En neem – op eigen risico – eens een kijkje bij The Sweet Mercerie: prachtige stoffen, ik liet mijn oog alvast vallen op deze, deze en deze…

BewarenBewaren

de festivaljurk 3.0

Meer dan 2 jaar geleden vertelde ik jullie over een jurk. Een favoriete jurk die nagemaakt werd in het zwart. Het werd mijn festivaljurk 2.0 nadat de oorspronkelijke – gekochte – blauwe (ja!) versie te vuil en te versleten was om nog te dragen. Jammer genoeg hield die zwarte zelfgemaakte variant het niet lang uit wegens tricot van zeer slechte kwaliteit.

Diezelfde zomer nog kocht ik opnieuw zo’n comfie tricot jurk, opnieuw in het blauw (ja-ha!) die quasi elke zomerse dag en avond van 2014 én 2015 gedragen werd. De tweelingnaad brak al eens, ze kromp wat in de was en hier en daar zag ik een vlekje. Maar toen ik van capsule wardrobe deed, kreeg ik het niet over mijn hart ze weg te gooien. In een doos overwinterde ze.

Op die zeldzame tropische dag van deze zomer haalde ik ze toch nog eens boven. Ze ging een dagje naar Lier, naaimachine binnenbrengen voor onderhoud, lunchen, beetje wandelen… Misschien zagen jullie ze wel passeren op FB of IG. En oh ja, verrassing, ik sprong ook even binnen bij Madeline.

Kaki tricot die daar naar mij lonkte did the trick. Nog diezelfde week maakte ik mijn blauwe versleten jurk na met als deadline Dranouter 2016. Ik vloekte me te pletter op het keren van die tricot linten op de rug maar dankzij IG en YouTube kwam dat helemaal goed.

Mijn nieuwe lievelingsjurk in een lievelingskleur voor mijn lievelingsseizoen en één van mijn lievelingsactiviteiten. Ik kom eraan, #PKP16!

BewarenBewaren

jurk, on demand (kcw #3 – summer 2016)

Aan het begin van de zomer zag ik op een zuiders strand een meisje met een roze jurk. Een lange T-shirt eigenlijk, vol genaaid met patches. Die patches, daar kan je niet naast kijken tegenwoordig. Het is de nieuwste trend en moest je ze nog niet tegengekomen zijn dan gebeurt dat vast wel de komende maanden.

Dochter 1 had het ook al in de gaten, patches zijn hot. En bijgevolg verscheen het op haar verlanglijstje. Ik zocht het net af naar toffe exemplaren, bestelde er hier een heel aantal en kocht roze tricot bij Pauli.

Mijn eigen Stockholm Style patroon kon prima dienen als basis. Ik schuinde uit en verlengde alles tot het net kort genoeg was voor de Dochter en lang genoeg voor mijzelf. Altijd een discussiepunt, maar kom.

Ik zoomde om met een kleine zigzagsteek en door een rekenfoutje van mezelf en meneer Pauli moest ik één mouw uit twee delen knippen. Geen erg, zo kon ik dat rare paspeltje dat hier al eeuwen lag ook een keer gebruiken als accent.

Een hippe jurk rijker is ze nu, die Dochter van mij!

(stof bij Pauli – patches bij AliExpress)

de uitgestelde Liberty (kcw #2 – summer 2016)

De lap lag hier al eeuwen. Een streelzachte Liberty, te mooi om zomaar te verknippen. Te duur ook, vind ik. Dus werd hij zorgvuldig opgeborgen, in een papiertje en al.

Nochtans wist ik vanaf het eerste moment wel dat het een Theo moest worden voor de Zoon. Maar de Zoon groeit, en heel erg lang zou het dus niet duren eer dat hemd te klein zou zijn. Als hij het al niet eerder scheurt of bevlekt, that is. Oh horror.

Maar ik zette mij over al die onnozel hindernissen en maakte dat hemd nu toch maar. Het heeft geen zin om een lap stof te laten liggen wachten op niks, toch? Of zoals één van mijn favoriete quotes zegt:

Je kan beter spijt hebben van iets wat je deed, dan van iets wat je niet deed.

En “knip” zei mijn Ikea-schaar.

Dat knippen gebeurde enkele weken geleden al, maar pas nu raakte het hemd af. Uitstelgedrag, I tell you. Het resultaat zien jullie vandaag hier. Een Theo in zijn simpelste vorm. Geen toeters of bellen. De stof doet wat ze moet doen. Eén van de mooiste prints die ik ken.

En terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af of jullie dat ook hebben, een stof die zo gekoesterd wordt dat ze niet verknipt raakt. Ja?

BewarenBewaren

bnw (kcw #1 – summer 2016)

Omdat het ondergoed dat slaapgerief werd mij zo goed was bevallen dacht ik: bandwerk! Ik viste zwart-witte tricot uit mijn kast en besloot dat de nichtjes ook konden voorzien worden van wat stoere marcellekes en boxers. Niet dus. De dames staan in jurkjes-modus en zo’n boxershort kreeg een onverbiddelijke no-go.

Voor de Zoon dan maar nog eentje. En terwijl ik die maakte bedacht ik dat er van zo’n marcelleke ook wel snel een jurkje kon gemaakt worden. Opgelost.

Konijnen en wolken en blonde meisjes, dat kan toch alleen maar schone dromen opleveren, nietwaar?

De zoom werd nog eens een tweelingstiksel, in de hoop dat het wat langer houdt dan ik gewend ben. Nog steeds geen goeie tips gevonden op dat vlak, trouwens. Volgende keer probeer ik eens een coverlock uit, ik weet er ergens eentje staan 😉

(stoffen bij Bambiblauw)

BewarenBewaren

slaapgoed-ondergoed

Dat het Van Katoen-spektakel indruk maakte, dat zal iedereen die in 2012 al actief was in naaiend blogland wel gemerkt hebben. Dat het ook meer dan 4 jaar later nog maaksels oplevert met patronen van toen, was misschien iets minder verwacht. En toch.

Vorige week knipte ik eindelijk het patroon van het Van Katoen ondergoed van Oon uit. En ik maakte voor de eerste keer in mijn leven een boxershort en marcelleke.

Voor de eerste kaar ja, geen idee waarom dat zo lang duurde. Vooral dat marcelleke is iets wat in zomerse temperaturen graag gedragen wordt, wat me dan ook overstag deed gaan. Want ondergoed, eerlijk? Geen haar op mijn hoofd dat dààr aan zou begonnen zijn.

Toen dat marcelleke half af was (ik verknipte een oud nachtkleedje van Dochter 2) bleek dat ik nog genoeg stofoverschot had om die boxershort ook maar te proberen. En zo ontstond er een setje waarin de Zoon nu al enkele dagen slaapt. Ideaal: ondergoed wordt slaapgoed.

Ik vond dat wel een tof projectie om te maken, en ik denk dat er zo nog gaan volgen. Weer iets waarmee ik schattige tricotprints nog kan verantwoorden op het lijf van de Zoon.

(tricot (gerecycleerd) bij Den Depot)