de laatste

… van het schooljaar welteverstaan. 

Nog snel een paar stiftenzakjes gestikt voor jarige vriendjes, en dan hou ik er even mee op. Niet met naaien, al zal het merendeel van mijn vakantietijd naar andere projecten gaan: een eigen tienerkamer voor Dochter 1 én de aanbouw van een oranjerie. 
Even vakantie dus, en nog geen idee wanneer ik terug zal zijn in blogland. Als het zo ver is dan horen jullie het wel. Fijne zomer!

dag juffen en meester!

Elk jaar besluit ik er op tijd aan te beginnen, aan de juffen- en meesterkadootjes. En toch is het elke keer weer een race tegen de klok, ik leer het nooit. Dat het clutchen zouden worden, dat was al lang geleden beslist. Alleen het gepaste model vinden en de juiste stoffen kiezen, dat was wat moeilijker. De vier juffen waarvan sprake zijn alle vier heel verschillend, dus de uitdaging lag erin ze alle vier hetzelfde te geven, maar toch anders.
De juf van Dochter 2 kreeg een feestelijke clutch, met een grote strik, en zelfgemaakte oorbellen op een zelfgemaakt kaartje. 

De juf van de Zoon lacht altijd, zegt hij, en is één en al vrolijkheid. Dus maakte ik een kleurrijke Elisanna met knalgroene roosjes-oorbellen. 
En dan zijn er nog de zorgjuf en de turnjuf die we allerminst wilden vergeten. Ook zij kregen elk een clutch: opnieuw de bow-clutch in een stof die bij alles moet passen en een bloemenclutch volgens een zelfverzonnen patroon.

Maar er is ook nog de meester van Dochter 1. Altijd een uitdaging, een mannenkado. Al liet hij hints genoeg vallen… Hij kreeg dus wat hij wou, maar evamaria zou evamaria niet zijn als ze er toch niet een klein beetje haar eigen goesting mee zou doen.
Fijne vakantie, lieve juffen en meester! Dik verdiend!

nostalgie in een jurk

Het deed zeer. En het was spannend. Knippen in één van je lievelingsstoffen, vinden jullie dat ook zo moeilijk? De stof waarover sprake lag sinds november in de kast. Ik vind ze prachtig. Dus de schaar erin zetten was nogal lastig. Niet dat ze duur was, £1 per meter alstublieft. En ook kwalitatief is het niets waard, ze is zo synthetisch dat ze waarschijnlijk elektriciteit kan opwekken. Maar die print! Pure nostalgie. En bovendien kocht ik ze op een plek waar ik nooit-van-z’n-leven nog zal komen.


Toch knipte ik er een jurk van voor Dochter 1. Met een bovenstuk gebaseerd op de Candy Cane uit Homemade Minicouture. De linten werden anders geknipt, rechter en dus eenvoudiger. Niet gestrikt maar bij mekaar gehouden door een knoop.

Het rokdeel werd een A-lijn. In de taille kwam een biaislint.

Aan de zoom stikte ik witte paspelband.

Het werd een jurk die me zonder twijfel doet terugdenken aan de tijd van toen, aan oude vrouwtjes in diolen jurken en verrimpelde meneertjes in moestuinen, leunend op hun hark. Nostalgie in een jurk dus.

nog meer van dat

Die shoppingtassen waren een succes. Dat is het minste wat je kan zeggen van het bandwerk van een paar weken geleden. Mannen zijn net kinderen, daar zijn we het allemaal over eens, maar eigenlijk hebben vrouwen dat ook: we zien iets leuk en willen dat dan meteen òòk 🙂
Dus vanaf vandaag lopen er al zeven collega’s rond met een shoppingtas. Allemaal in hun eigen gekozen stof, allemaal een beetje anders en passend bij wie ze zijn.





















(stoffen met print bij Bambiblauw en Studio Saartje – effen stoffen bij Pauli)

home sweet home 16

Gedurende de voorbije winter werd onze traphal onder handen genomen. Alle muren werden wit, behalve die op de overloop, daar kwam behang tegen. Als jullie mijn vorige home sweet home posts gevolgd hebben, merkten jullie ongetwijfeld mijn verslaving aan vintagebehangpapier op. Ook deze keer trok ik naar Priem in Gent en koos daar drie muffe rollen bloemtjesbehang.
Een andere verslaving zijn prints, quotes, kadertjes. De Husband werd een Etsy-kenner in zijn zoektocht naar verjaardagskadootjes. En hij koos perfect. Ik stak ze in nieuwe en oude kaders en ze kregen een plaatsje tegen de ouderwetse bloemen.
Ik merkte al wel een paar keer op dat niet iedereen die hier langskomt fan is van mijn nieuwe behang.
Achja.





(Meer gluren bij de buren ? Kijk voor de volledige lijst met deelnemers bij Barbara.)

beachbag

Een strandtas. Dàt wou ik maken. De geplastificeerde katoen die ik daarvoor kocht leek me er perfect voor. Man, was I wrong. Die stof kreukt ongelooflijk en is daarna niet meer deftig te krijgen. Waar de kreuken zitten lijkt ze ook nog eens te verkleuren. Niet geslaagd dus, dit project.

De voering is gewone katoen, die ik ook gebruikte om het buitenzakje te voorzien van een paspelbandje. 

Binnenkort probeer ik het nog eens opnieuw met écht stevig tafelzeil, dat zou beter moeten lukken. Ik denk dat de tas dan ook beter rechtop zal blijven staan.







































(geplastificeerd katoen bij Stoffenspektakel – voering bij Pauli)

skirt week nominatie

Mijn rood-met-gouden-rok bleek vandaag genomineerd te zijn in de catergorie A-lijn rokken van Crafterhours Skirt Week. Onnodig te zeggen dat ik nogal geëxciteerd ben… Maar om te winnen heb ik jullie hulp nodig, en wel vandaag nog (morgen is te laat!), want de concurrentie is sterk.

Dus. Klik op de foto en stem voor rok nummer 10. Ik zal jullie eeuwig dankbaar zijn!

home sweet home 15

Een verwaarloosde rubriek hier op mijn blog, die Home Sweet Home. Elke maandag dacht ik jullie te laten binnengluren in mijn huis, maar de laatste keer dat jullie dat deden dateert al van januari. Toen liet ik jullie mijn vintage yellow muren zien en vroeg raad over de kleur van nog te kiezen gordijnen. Daar gingen dus maar liefst vijf maanden overheen, tot ik zag dat zij en zij wel eens gelijk konden krijgen. Ik vond namelijk lichtblauwe gordijnen bij Ikea, in een zacht velours.





































En het werkt. Fris en zomers!


(Meer gluren bij de buren ? Kijk voor de volledige lijst met deelnemers bij Barbara.)

voor ernest

Blogland is een plezant land. Een creatief land ook. Waar we elkaars ideeën bejubelen en die op onze beurt omvormen tot weer iets anders. Waar geïnspireerd wordt. Uitgedeeld. Bewonderd. En waar lief en leed gedeeld wordt. Ik verbaas me daar telkens over, hoe iedereen hier meevoelt en -leeft met de kleine en grote gelukjes en ongelukjes van bloggers die we meestal niet eens kennen. En hoe moedig is dat trouwens niet, om zomaar je ziel bloot te geven op het net, om te schrijven dat je je moeder zo erg mist, of je Grote Liefde. Of hoe alles niet altijd loopt zoals je had gedacht. 
Zo ook bij Tine, één van mijn allereerste volgers. Haar zwangerschap eindigde niet helemaal zoals verwacht, en ze staat met haar gezin aan het begin van een groot en onvoorspelbaar avontuur. Toch zal de kleine Ernest zonder twijfel de zon in hun leven worden.
Ik wens hen alle geluk!