breisels Archieven - byevamaria

gebreid

Ja, in de winter brei ik. Nog steeds. Sinds de Pronte Priemen voor de eerste keer samenkwamen breide ik wel vier sjaals, drie Bernadettes, twee haarbanden en één trui. Sjaal nummer 5 is afgeleverd aan de Husband en de cardigan waar ik een jaar over deed, staat eindelijk ook in elkaar. Alleen ben ik over die laatste nog steeds niet uit of hij wel draagbaar is, wie me op Instagram volgt zag dat al. En ondertussen breide ik ook de trui uit SVDHZ3, voor mezelf!

Ik brei vooral rechts, want dat gaan vooruit. Jullie weten dat ik niet graag lang aan hetzelfde werk, dat ik fan ben van snel-klaar dingen. Nu is het breien van iets nooit echt snel klaar natuurlijk, maar wanneer ik al niet té hard moet nadenken over het aantal steken, rijen en ander gedoe, ben ik al tevreden.

Deze witte wol (Julia, van Zeeman) leek mij perfect voor een warme, winterse trui. Ik maakte maat M en vind die een beetje te lang, maar dat zou aan mijn breikennis kunnen liggen. Ik heb namelijk geen idee van wol- en priemdiktes, van los of niet los breien… Enfin, ik doe maar wat 🙂

Wat niet wil zeggen dat ik niet tevreden ben van mijn trui! Zeker wel, hij is zacht, zit comfortabel en is gezellig warm. En bovendien: om een trui te zijn: ongelooflijk gemakkelijk te maken! Het moeilijkste deel is voor mij het in elkaar zetten van de vier patroondelen. Dat zou iemand mij toch eens duidelijk moeten uitleggen.

Het mag dus nog wat winteren, ik heb het alvast warm!

zacht, zachter, zachtst

Ja, dat breien, dat blijft hier toch duren. Niet dat ik echt evolueer qua kunde. Ik brei het liefst gewoon rechts en rechtdoor zonder te moeten tellen of rekenen. Maar na mijn eerste sjaal wilde ik toch eens een andere steek uittesten.

Het werd een dubbele gerstekorrel- of rijstpapsteek en ik gebruikte zwarte wol van – alweer – Zeeman.

Zwart ja, want een zwarte sjaal dat past toch overal bij? Héél snel had ik daar spijt van, I tell you. Want zwart en donkere winteravonden, dat gaat écht niet goed samen. Ik hield vol, maar breide hier en daar wel wat fouten. Die zag ik dan natuurlijk ook pas ’s anderendaags, als het terug licht was, en de ongeduldige in mij weigerde steeds om het foute deel uit te trekken en opnieuw te breien.

Ach ja, het is dus een sjaal met haperingetjes, echt homemade. Bovendien was de wol eigenlijk wat dun. Het is dus geen vriestemperaturensjaal, maar ik droeg hem wel al vaak.

En ja, ik begon aan een volgend exemplaar toen ik lichtgrijze Juliawol vond bij Zeeman en bedacht dat die wel mooi te combineren zou zijn met de overschot van mijn duurdere Drops alpaca die ik nog over had van deze cardigan.

Zacht dat die combinatie is, je hebt geen idee! En dat grijze met een vleugje roze stal helemaal mijn hart. Het moet trouwens weer vooruit gaan voor mij dus ik brei weer gewoon altijd rechts, dat gerstekorrelgedoe duurde me toch iets te lang.

Volgens de Husband heb ik nu wel genoeg sjaals. Wat zal ik dan hierna breien?

restjessjaal

Dat ik aan het breien sloeg wisten jullie al. Dat het inschatten van voldoende wol voor het betreffende project nog niet aan mij besteed is misschien nog niet. Meestal koop ik eerder te weinig dan te veel, van eender wat, en dat is eerlijk gezegd soms wel eens vervelend. Ik bespaar jullie de gênante situaties…

Met die Zeemanwol ging dat niet zo. Ik kocht net voldoende voor elk project, en één keer zelfs een volledige bol te veel zeg! Dus lagen er restjes. Waarmee ik een sjaal breidde, een restjessjaal.

Voor de breedte en de breiwijze ging ik uit van wat Mina Dotter al eens schreef. En ik hoopte maar dat hij lang genoeg zou worden. Restjes blijven immers restjes, no way dat ik weer wol zou gaan bijkopen!

De kleuren passen alledrie prachtig bij elkaar, maar met mijn restjes raakte ik niet aan de lengte die ik voor ogen had. Maar hij doet dienst én hij is warm en zacht tegelijk: heerlijk.

Ondertussen kocht ik zwarte wol (ook weer bij Zeeman) en startte ik alweer een volgende sjaal. Deze keer ga ik mijn grenzen eens verleggen en een andere steek uitproberen. Fingers crossed!

ik brei. nog steeds.

Na mijn eerste breistapjes onder leiding van de Pronte Priemen volgde al snel een tweede en derde breisel. Iemand fluisterde dat het verslavend zou werken en misschien moet ik die iemand wel eens gelijk geven. Niet zo verslavend als zoute ribbelchips en koffiekoffiekoffie (Guilty as charged, ja.) maar toch…

Ik liep nog eens de Zeeman binnen, en daar lagen ze: bolletjes oudroze wol met zwarte spikkels, tweed-style zeg maar. En ik kocht 5 bollen, zomaar ineens.

Het is de schuld van de prijs per bol. Moesten ze 5x duurder zijn, ik zou niet zo makkelijk zwichten. Want ik wist niet eens wat ik ermee zou aanvangen.

Lang duurde dat niet, ik breide een trui. Alweer volgens dezelfde richtlijnen als de drie vesten die ik maakte. Alleen breide ik twéé rugpanden in plaats van één. Totaal weer niet koosjer waarschijnlijk en ik had ook geen idee hoe ik zo’n boord aan de kraag zou moeten zetten…

Whatever, dacht mijn brein. Ik naaide de schoudernaden dicht en liet de rest zoals het was. Grappig hoe iedereen onder de indruk is van deze trui terwijl ik écht weer zomaar wat deed. En mega-oversized is hij, helemaal slobberend en übergezellig.

Ooit zoek ik wel eens op hoe dat moet, die kraag. En eigenlijk moest ik dat al wel weten want toen ik 14 was moest ik op school al eens een trui breien voor mezelf. Ik geloof dat ik toen flink geholpen werd door mijn grootmoeder…

Ik ga erin wonen, in deze trui, voor de rest van de herfst/winter/lente!

breisels

Nadat een aantal co-blogsters mij introduceerden in de wereld van breipriemen en wol, bleek dat ik dat eigenlijk wel plezant vond, zo een beetje breien af en toe. Met zo’n langzaam groeiend warm lapje op mijn schoot spendeerde ik ettelijke avonden, en na mijn eerste breiwerk volgden er nog twee.

Ik breide gewoon rechttoe rechtaan volgens wat summiere instructies die ik van haar kreeg. Werkelijk, méér dan rechts en averechts kan ik niet. Ik heb ook niet echt die ambitie, al kan ik me wel verwonderen over de schone steken en prachtresultaten die ik in blogland (zoals hier, hier en hier) en op instagram (check mijn collega @apella.knits!) tegenkom. Breien is voor mij gewoon even verstand op nul en zonder al te veel nadenken een routineuze handeling uitvoeren. Dat klinkt een beetje boring misschien, maar toch.

Ik breide dus een tweede en derde vest, voor Dochter 1 én 2. De wol (waar ik – de gierigaard – alweer niet te veel geld aan wilde uitgeven) komt gewoon van bij Zeeman. Voor €2/bol (ik had er 3,5 nodig per vest) kon ik alvast niet sukkelen en aangezien de smaken van die tieners veranderen in een vingerknip maak ik me dus ook niet druk als ze dat ding maar een half seizoen willen dragen.

Ik brei ook helemaal niet mooi egaal, laat dat duidelijk zijn. Op dat vlak is er mega-veel ruimte voor verbetering…

Ik kocht vorige week opnieuw 4 bollen bij Zeeman, van een oude-roze variant met zwarte spikkels. Ik zie een oversized trui voor mezelf, nog geen idee of dat goed zal komen… Hoe dan ook: you’ll be the first to know!