bloemetjes-holly

Toen ik me onlangs toch nog eens in een echte bakstenen stoffenwinkel waagde – meer omdat ik het #teammadeline miste dan dat ik nood had aan stof – viel mijn oog er op een groene bloemetjesviscose. Bloemetjes zijn mijn zwakke plek, dus ook al wist ik nog niet meteen wat ermee aan te vangen, er belandde 2 meter in mijn winkelmandje.

Thuis gekomen besloot ik dat het een jurk moest worden: eentje voor mezelf en met lange mouwen. In mijn collectie Fibre Mood magazines vond ik het ideale patroon: Holly.

Ik ben mijn naaigoesting wat kwijt, toch als het om patronen gaat die ik nog niet maakte of die wat meer tijd nodig hebben. Maar ik had geen haast en verder ook niet veel plannen (duh) dus gebeurde het naaiproces aan een zeer gezapig tempo.

Nu moet ik zeggen dat mijn goesting nòg verminderde toen ik plots merkte dat ik een blinde rits nodig had. Het nodig hebben op zich was niet het probleem, wel het vooruitzicht tot het naaien ervan. Ik gok dat het al 2 jaar geleden was dat ik dat nog eens gedaan had, en ik ben ook absoluut geen held in het inzetten van blinde ritsen. Nooit geweest.

Ook nu verliep dat weer niet helemaal okee. Ik ondernam maar één poging, en ze zit erin, maar blind is ze allesbehalve. Niet dat ik me dat aantrek, ondertussen kennen jullie mij al 😉

Gelukkig heeft de blinde rits exact dezelfde groene kleur als de stof, dus in mijn ogen is ze blind. Of toch ongeveer.

Ik heb geen bewijsmateriaal in de vorm van foto’s (vergeten, écht!) maar als jullie me tegenkomen in deze jurk mag je altijd eens naar mijn rug gluren.

Ik maakte maat 38 maar dat had naar mijn gevoel ook een 40 mogen zijn. Ik naaide geen manchetten met mouwsplitten maar stak een brede elastiek in de mouwboorden. En de lengte paste ik ook aan: er gingen heel wat centimeters af (geen idee meer hoeveel precies).

Je kan de jurk met of zonder taillelint dragen, of zelfs met een mooie brede ceintuur. Je verkrijgt er telkens toch een andere look mee.

Ik ben er tevreden van, de jurk is wat opgekleed zonder té te zijn. Misschien draag ik hem wel tijdens mijn lockdown-kerstfeest, gewoon hier thuis. Of wat denken jullie? Toch maar gewoon loungewear aan tijdens de feestdagen?

glittermeisjes

Sinds de allereerste lockdown stelt Lotte Martens al lockdown boxen samen. Een grandioos idee, zo bleek, want toen iedereen in zijn kot moest blijven, was het een zalig gegeven om zo’n box thuisgeleverd te krijgen. Er zat namelijk echt alles in om onmiddellijk aan de slag te kunnen: elk fournituur, tot bijpassend garen toe.

Die boxen kwamen in allerlei maten en kleuren, en zopas kwam het team van Lotte ook met sweaterboxen op de proppen. Wat een heerlijkheid: french terry in de mooiste snoepkleurtjes, ‘beglitterd‘ in de typische Lotte Martens-stijl, bijhorende boordstof én garen en daarbovenop ook nog eens een sweaterpatroon. Ik koos de sweaterbox ‘Cypres’ maar als je van bloemen houdt is de ‘Florentes’ zeker ook een topper.

Dat sweaterpatroon over&over (van About Blue) gebruikte ik al eens voor de Zoon: gewéldig patroon dat ongelooflijk cool in elkaar zit! Lotte vergeeft het me vast dat ik het deze keer niet gebruikte… Ik knipte namelijk nog eens mijn eigen ‘allweather sweater’, deze keer voor de schoonzus. Ze koos de petroleumblauwe kleur (prachtig met gouden spikkels) voor haarzelf, en de groene versie (met zilveren glitters) voor de meisjes.

Ze matchen, maar toch niet helemaal. Ik vind dat tof: truien die op mekaar lijken maar toch niet helemaal hetzelfde zijn. De glitters geven het een feestelijk gevoel zonder over the top te zijn. Misschien wel ideaal nu met de komende feestdagen in ons kot: loungewear to the next level ofzoiets 🙂

En! Helemaal nieuw zijn de DIY-boxen waarvoor je zelfs niet moet kunnen naaien! Er is een prachtige macramébox (hello, seventies!) en twee borduurboxen, om ter mooist. Ik geef heel binnenkort zo een prachtige borduurbox weg via Instagram aan één van mijn creatieve volgers. Hou het in de gaten!

all day pj

Het begon met een vraag van Dochter 2. Of ze de pyjamabroek van de Husband mocht hebben. Dat kon uiteraard niet: ten eerste is die broek veel te groot voor haar, en ten tweede wou de Husband die ook gewoon niet kwijt. Maar deze moeder haar oren waren gespitst en haar naaibrein aangewakkerd.

Stap één. Op zoek naar een patroon. En ik zoek altijd naar iets wat ik in huis heb vooraleer ik een nieuw patroon aankoop, desnoods iets dat ik kan aanpassen tot wat het moet zijn. Ergens achteraan in de kast vond ik een vintage patronenbundel voor slaapgerief. Een bundel die uit de goodiebag kwam van mijn internationaal bloggersweekend in Londen in 2016.

Stap twee. Op zoek naar stof. Bij Stoff & Stil bestelde ik 2 meter flanel, want in mij hoofd breidde ik de zelfmaak-pyjamabroek voor een Dochter uit naar al mijn kinderen. Volgens mijn berekeningen zou ik uit deze lap een broek krijgen voor Dochter 2 én de Zoon. Bij Madeline de Stoffenmadam haalde ik een extra lap voor de broek voor Dochter 1.

Het plan. Ik zou de broeken naaien voor Sinterklaas. En ik zou simpele t-shirts met lange mouwen bestellen om te bedrukken met een kleine slaap-quote. Die zouden dan als bovenstukken dienen. Dat plan verliep deels goed. Bestelling geplaatst voor de Dochters. Bestelling vergeten te plaatsen voor de Zoon.

De uitvoering dan. Broeken naaien en t-shirts bedrukken als verrassing voor je huisgenoten die dankzij coronatijden ook echt letterlijk àltijd je huisgenoten zijn, bleek niet evident. Sinterklaasavond naderde en ik had nog geen steek genaaid, laat staan iets bedrukt. Op 5 december ’s middags begon ik er dan toch maar aan, ik zette mij zo nonchalant mogelijk in mijn atelier en probeerde zo onopvallend mogelijk tewerk te gaan. Mij atelier heeft overal ramen: ramen naar buiten, maar ook ramen die uitgeven op de studeerkamer van de kinderen en op de eetkamer. Een mens wil op dat moment ogen op zijn gat.

Maar niemand keek op. Niemand had ook maar enige aandacht of interesse voor wat ik aan het doen was. Niemand kwam kijken.

Deze moeder is dus toch niet zo onmisbaar als ze zelf wil geloven. Wat een eyeopener, zeg.

Vlak voor het donker werd klokte ik af: twee broeken genaaid, twee t-shirts bedrukt. Voor de Zoon kocht ik de dag ervoor een pyjama uit de winkel. Soms moet een mens zijn grenzen onder ogen zien. Die handgemaakte broek voor de Zoon zal dus voor een andere keer zijn.