En weer een sweater, ja. Moesten jullie dat beu gezien zijn: zap gerust weg. No hard feelings.
Bij het vorige exemplaar uitte ik een beetje een noodkreet. Want niet-kinderachtige, niet-grijze en niet-blauwe jongenssweat, waar vinden jullie dat?
Saskia stuurde me naar de Soldeur, oftewel Wild van Stof, waar ik deze arenden tegenkwam, een mean stofje vond ik. In het groen gelukkig, want elders zag ik wel al oranje en blauwe versies die ik maar niks vond.
Ik bestelde een armtierig half metertje (waarom doe ik dat mezelf toch altijd aan?) en liep gisteren naar Madeline voor de geschikte kleur boordstof. Als je die bij Madeline niet vindt, dan nergens! Vijf soorten groen, en inderdaad, eentje naar mijn zin.
Dat half metertje was echt maar nipt voldoende voor de raglan-versie van Billie, en dan nog omdat de Soldeur redelijk vrijgevig had geknipt. Ik leer het ook nooit.
Om de één of andere reden vind ik raglanmouwen mooier dan gewone dus ik denk dat ik vanaf nu echt geen andere meer maak. Ook altijd tof om op die manier met contrasterende stoffen te werken.
Soms heb ik echt spijt dat ik geen kleine meisjes meer in huis heb. Wanneer er patroontjes voorbij komen gevlogen die zo schattig zijn dat je er zou in willen bijten bijvoorbeeld.
Millie is er zo eentje. Ik wou dat (gratis!) jurkjespatroon van Mix it Make it al maken nog voor ik oh of ah kon zeggen, maar natuurlijk loopt dat hier altijd anders.
Ten eerste omdat ik geen mini-dochters meer heb. En ten tweede omdat naaitijd hier de laatste maanden wat schaarser werd. Maar Millie kwam er – met een beetje vertraging – hoe dan ook!
Ik maakte een maatje 98 en doneer het aan mijn metekindje, dat er ongetwijfeld ongelooflijk schattig mee zal kunnen rondzwieren.
De stof lag hier nog van toen ik een voering nodig had voor dit jasje en maar niet kon kiezen. Het bleek nu de ideale dikte voor een winterjurkje.
Een hele tijd geleden kocht ik bij Huis van Katoen een sweaterstof die helemaal representatief is voor hoe een trieste Belgische regendag eruit ziet. En hoewel ik dat soort weer haat vond ik de stof meteen prachtig.
Afgelopen woensdag, wat effectief zo’n trieste Belgische regendag bleek te zijn, knipte ik er een leather sweater uit voor de Zoon.
Niets speciaals, deze trui, maar blij dat ik er eentje maakte. De Zoon kreeg een groeischeut en het ontbreekt hem momenteel wat aan truien die niet te krap zitten. Zo’n sweater maken takes no time, alleen vind ik het aartsmoeilijk om toffe stoffen te vinden die niet grijs of blauw zijn.
Dus als iemand mij de weg kan wijzen naar coole jongenssweat die niet te kinderachtig is: graag!
Ja, dat breien, dat blijft hier toch duren. Niet dat ik echt evolueer qua kunde. Ik brei het liefst gewoon rechts en rechtdoor zonder te moeten tellen of rekenen. Maar na mijn eerste sjaal wilde ik toch eens een andere steek uittesten.
Het werd een dubbele gerstekorrel- of rijstpapsteek en ik gebruikte zwarte wol van – alweer – Zeeman.
Zwart ja, want een zwarte sjaal dat past toch overal bij? Héél snel had ik daar spijt van, I tell you. Want zwart en donkere winteravonden, dat gaat écht niet goed samen. Ik hield vol, maar breide hier en daar wel wat fouten. Die zag ik dan natuurlijk ook pas ’s anderendaags, als het terug licht was, en de ongeduldige in mij weigerde steeds om het foute deel uit te trekken en opnieuw te breien.
Ach ja, het is dus een sjaal met haperingetjes, echt homemade. Bovendien was de wol eigenlijk wat dun. Het is dus geen vriestemperaturensjaal, maar ik droeg hem wel al vaak.
En ja, ik begon aan een volgend exemplaar toen ik lichtgrijze Juliawol vond bij Zeeman en bedacht dat die wel mooi te combineren zou zijn met de overschot van mijn duurdere Drops alpaca die ik nog over had van deze cardigan.
Zacht dat die combinatie is, je hebt geen idee! En dat grijze met een vleugje roze stal helemaal mijn hart. Het moet trouwens weer vooruit gaan voor mij dus ik brei weer gewoon altijd rechts, dat gerstekorrelgedoe duurde me toch iets te lang.
Volgens de Husband heb ik nu wel genoeg sjaals. Wat zal ik dan hierna breien?
Ergens in de zomer kocht ik bij Madeline tricot van Froy & Dind. Met de schattigste ijsbeertjes. En ja, in het blauw. Dat het een pyjama voor de Zoon zou worden, wist ik. Dat dat weer langer zou duren dan gepland ook natuurlijk. Zelfkennis enzo.
Enfin, de pyjama kwam er. Hij werd netjes verpakt en onder de kerstboom gelegd. Tot dan liep de Zoon noodgedwongen rond in te krappe exemplaren die ik vorig jaar maakte: deze en deze. Een beetje water in de kelder, daar ligt hier niemand wakker van, maar hij was toch blij met zijn nieuwe en ruimer zittend exemplaar.
Ik maakte de losse broek uit SVDHZ, zoals steeds. Als bovenstuk nam ik de leather sweater uit LMV, maar dan zonder de schouderstukken. Donkerblauwe boordstof haalde ik bij Huis van Katoen, en ook de bijpassende effen tricot vond ik daar.
Geen ijsbeerknuffels in huis voor de foto, maar de pandabeer nam met plezier die rol over.
Ik moet toch ook nog even kwijt dat die ecologische tricots van Froy & Dind toch wel erg fijne stoffen zijn om mee te werken, moest iemand daar nog aan twijfelen. Ik vond ze daarnet trouwens hier in solden, en hier nog een coupon. Snel!
Samen met de “Flying Sparkles” van vorige week belandde er ook een “Poppy Flower” in mijn brievenbus, een tweede van de drie DIY-pakketten die Lotte Martens ontwierp. De Poppy Flower is een lint in nepleer waarmee je een bloemenbroche kan maken, en dat deed ik dan ook.
Dat er ook veel meer aan te vangen is met zulke prachtstoffen en -pakketjes bewijst Riet: ik keek met open mond naar al dat schoons dat zij op een zéér vroege ochtend uit haar mouw schudde. Niet te doen, toch?
Het gaf me inspiratie om met de restjes van de bloemenbroche toch ook nog wat te doen. Vlaggetjes! Altijd leuk om kleine plekjes mee op te vrolijken, het zorgt voor een onmiddellijk gevoel van vrolijkheid.
En een sleutelhanger komt hier ook altijd van pas. Ik oefende nog maar eens met die ellendige rivetten, en na drie pogingen bleef er toch eentje hangen. Alleen vraag ik me af hoe lang …
De verkooppunten van de prachtige stoffen en DIY-pakketten van Lotte Martens vind je hier.
Voor nog meer inspiratie kan je ook bij Jo, Linde en Katrien terecht!
Het begon in 2014, ergens in december, toen ik via-via werd gevraagd om mijn 10 favoriete foto’s van het jaar te tonen. Ik hou wel van lijstjes zo op het eind van een jaar, dus deed ik dat in 2015 opnieuw en sindsdien probeer ik er een traditie van te maken.
Ik excuseer me nu al voor de mindere kwaliteit van de foto’s, ik nam ze stuk voor stuk met mijn iPhone omdat mijn camera het begaf ergens in 2015 en ik maar niet beslist krijg wat voor een nieuwe ik zal kopen. Binnenkort moet ik daar nu toch eens werk van maken, echt.
Hier gaan we dan, in chronologische volgorde, mijn hoogtepunten van 2016 in beeld:
22 maart. Een zwarte dag voor België die ik counterde met een beeld dat alleen maar liefde en vrolijkheid uitstraalt. Ik kon niet anders.
3 april. Eén van de mooiste plekken op aarde: Kaap de Goede Hoop. Als ik zou kunnen ging ik er elke week even naartoe. Alsof het einde van de wereld aan je voeten ligt, alsof er niets anders meer is, alsof alle oooh’s en aaah’s op één plek werden verzameld.
7 mei. Met een zware kater na een heftig trouwfeest een fietstocht van 50 km door mijn Kempen maken, halt houden bij de Sas 4-toren en nog maar eens beseffen dat ons land toch ook wel zijn topplekken heeft. Vooral als de zon schijnt.
13 mei. De lente op haar best, gewoon in mijn tuin, na een veel te lange winter weer verwonderd worden door al dat nieuwe en frisse groen. Hét voordeel van wonen in een deel van de wereld waar er vier seizoenen zijn.
19 mei. Ik zat 3 weken zonder keuken toen mijn nieuwe werd geïnstalleerd. Een serieus first-world-problem, ik ben mij daar echt van bewust. Ik probeer dan ook wel om niet te zeuren, want wat zijn 20 keukenloze dagen versus alle miserie in pakweg Syrië? Maar toch: blij als een klein kind toen ze er eindelijk was!
2 juli. Mijn oudste en haar gegiechel tijdens een fotoshoot voor See You At Six. En ook al is ze niet mijn vlees en bloed, ik herken mezelf weer helemaal.
13 juli. De Husband en ik in de blauwe lagune van Elafonisi. Met stranden van roze zand. Seriously. Zo schoon.
19 augustus. Pukkelpop. Even weer 20 jaar jonger zijn. Een slechte foto van toppers Die Antwoord: Yo-Landi die met haar poppenstemmetje vuile teksten opdreunt en Ninja die Fokkin’ Rihanna – terecht – de schuld geeft van dit té nachtelijk optreden. Annelies en ik die nog even springen en shaken en een beetje headbangen. (En nee, daar zijn geen beelden van.)
12 november. Het jaar dat ik begon te breien en daar dan ook nog eens plezier aan beleefde, dat was ook 2016. Er werd een soortement van breiclubje gevormd, we doopten onszelf De Pronte Priemen en naast breien wordt er altijd veel gelachen en gesnoept. En een beetje gedronken, dat ook.
19 november. Een zalig zonnig weekend in Rome nadat ik in juni totaal onverwacht de voetbalpronostiek van het EK had gewonnen op het werk. Mijn mannelijke collega’s lachten groen toen ik een Europese citytrip mocht uitkiezen. Ik denk dat ik volgende keer opnieuw meedoe.
En nu, alweer een dag voorbij van 2017. Een jaar vol nieuwe kansen, dromen, avonturen? Let’s wait and see.
Gelukkig nieuwjaar iedereen! x
