evamaria denkt aan mannen

Aan mannen in het algemeen, voor alle duidelijkheid. En op naai-vlak. (En dat klinkt nu ook weer redelijk fout.)
Ik wil maar zeggen : de overdosis aan frêle bloemenstofjes en kinderlijke motiefjes in alle ritstasjes die hier gepasseerd zijn de laatste weken deden mij op het stoffenspektakel van’t weekend ongecontroleerd grijpen naar een mannenstof. Een stof van het soort waar maatpakken uit worden gesneden. “Nee, wij knippen niet kleiner dan één meter, mevrouw.” Waarop ik fronste en de vriendelijke Nederlander mij dan toch een half metertje gaf. Omdat het al zo laat was.
Ik wilde namelijk een mannelijk ritstasje uitproberen, en daar had ik écht geen hele meter stof voor nodig. Wat had ik wél nodig? Een strak patroon, recht, geometrisch. Ik zocht en vond iets naar mijn zin bij Elisanna. Mag ik haar bij deze tot Queen Of Tasjes bombarderen?
En gisteren ontstond dit:
Ik deed wel een aanpassing.
Zo voorzag ik het originele patroon van een extra vakje vooraan, dat ik afwerkte met een fluor-oranje paspel, om het saaie donkergrijs wat te breken. En stak ik de rits erin op mijn oude, vertrouwde manier, met afgewerkte uiteinden.

Binnenin kwamen grijze stippen. Mijn label verstopte ik daar ook. Want misschien vindt de toekomstige eigenaar het helemaal not done om met zo’n vrouwennaam op zijn toilettas rond te lopen.
En wat eigenlijk een probeersel was op aanraden van De Husband (voor metromannen, waren zijn woorden) vind ik nu heel geslaagd. De fluor-gele paspel ligt klaar!
Het tasje heeft in mijn hoofd al een bestemming, maar dat verklap ik jullie één van de dagen wel.

vrolijke kinderkussens

Ik zie ze in een kinderkamer. Vrolijke kussens voor jongens en meisjes. En de laatste stukjes van Het Stofje van Michael Miller werden bovengehaald, wie vindt het niét geweldig?

Ik maakte dus nog eens wat kussens om mijn zinnen te verzetten. Ideaal daarvoor: niet nadenken, rechtdoor stikken, af en toe strijken. Kopje koffie erbij en de kussens met een tevreden gevoel stapelen.

Fijn weekend iedereen!

(alle stoffen bij Stoffenspektakel – Michael Miller’s Retro Rocket Rascals bij Bambiblauw)

kaartenmapje

Op het wereldwijde web kwam ik ooit een mapje tegen waar je klantenkaarten in kan bewaren. Zodat je portemonnee niet overladen is met kaarten die je zelden of nooit nodig hebt. Het was vòòr mijn Pinterest-periode, dus ik zocht dit weekend héél lang naar het oorspronkelijke patroontje.
Ik vond het hier.
En vergat het toen wéér te pinnen.
Dus zocht ik het daarnet opnieuw op. En bewaarde het eindelijk.
Ik haalde een retrostofje boven en binnen de kortste keren zat het ding in mekaar. Al was het wel een gepruts, want het is zo klein dat het nogal moeilijk draaien en keren is onder de naaimachine… Dat is ook de reden waarom ik het niet meer topstitchte, al had dat volgens mij een iets nettere afwerking opgeleverd.
In de oorspronkelijke werkbeschrijving is de sluiting magnetisch, maar ik gebruikte velcro. Werkt even goed natuurlijk.
En één van de dagen maak ik een nieuwe, deze keer écht voor al mijn klantenkaarten.
(buitenstof bij de Stoffenkamer – voering bij Julija’s Shop)

De Grote Rimpeltruk

Omdat ik zoveel rimpelrokjes maak (zonder rits, jullie kennen mijn fobie) krijg ik wel eens de vraag hoe ik die rimpels nu zo snel én gelijkmatig verdeeld krijg over een strook stof van 1m40. Wel, ik gebruik daarvoor De Grote Rimpeltruk!
Ik zet de bovenspanning van mijn naaimachine zo hoog mogelijk (op mijn machine is dat 9). De steeklengte van de gewone rechte steek gaat ook op de zo groot mogelijke stand (hier op 5). Als je nu stikt, rimpelt de stof vanzelf.

(En het is niet dat ik dat zelf heb uitgevonden, ik las het een paar jaar geleden ook eens ergens.)
Zorg wel dat je een redelijk stuk losse draad aan het begin én einde overhoudt. Zo kan je de rimpels nog vermeerderen of verminderen al naargelang de breedte van de tailleband.

Op deze manier stikte ik dit weekend een zomers rokje voor Dochter 2. In een bloemetjesstof waarvan ik meters had liggen en al voor vanalles en nog wat werd gebruikt.

Er werd nog een paspel boven de rimpels gestikt, en het kleine ruitjesfolieke aan de zoom kon ik ook niet laten.

Dit soort rokjes zijn in no-time klaar, en geven daarom des te meer voldoening. Een aanrader!

(bloemenstof bij Stoffenspektakel – paspel uit biais)

count your blessings 23

Deze week werd ik content van …
… het opduiken van de iHoes in blogland (bij Esther, Mararangi en Spaghetti),

… bandwerk en nog meer bandwerk, op het therapeutische af,

… lieve Valentijns-post van Marieke van Een Dotje Wat,

… en een heerlijk zondags uitje met vrienden naar meneer René in Brussel!







































Meer blessings zien? Kijk bij Anki voor de volledige lijst deelnemers.

lentejurk

Vroeger bij de Chiro zongen we Een Vrolijk Lentelied van Jan De Wilde als de zon scheen. Winter of zomer, het maakte ons niet uit, we kenden het hélemaal uit ons hoofd. En al heb ik nooit begrepen wat een falus inpudibus precies was, nog steeds denk ik aan dat lied bij de minste zonneschijn.
Toen ik in de webshop van Annamarieke deze stof zag liggen deed het me ook onmiddellijk aan de lente denken. De tulpen en de kleuren op een achtergrond van grijs… Het klopt helemaal met een Belgisch voorjaar. Met de hulp van een patroon uit Stof voor Durf-het-Zelvers maakte ik er deze jurk mee voor Dochter 2. Zij is nog steeds een echt meisje-meisje en kan al niet wachten om ze aan te trekken!
Ik gebruikte patroon 9, een model met een ronde kraag waar ik een roze paspel tussen stikte. Verder volgde ik gewoon het originele patroon, zonder extra toevoegingen.
Waar is de lente, waar is de zon?!

101x herbruikbaar

Ik doe mee aan de Zo Geknipt Sew Along, een collectief van blogsters die in 2013 alle recepten uit het gekende boek zullen naaien. Of niet, want er is helemaal geen verplichting om echt àlles te maken. We volgen een bepaald programma, zo was januari de maand van de zakdoekdooshoes en de zwemzak. En deze maand zijn de picknickmat en de boodschappentas aan de beurt.
Die herbruikbare boodschappentas zit vernuftig in elkaar en is tien keer sneller gestikt dan geknipt. Oh, wat heb ik een hekel aan patronen overtekenen en stof knippen! Als ik dat zou kunnen overslaan…
Ik koos een vintage stofje bij Annamarieke in combinatie met de overschot van mijn Pinterest-rok. En de prachtige knoopjes die ik kreeg van mijn metekind Erin passen er perfect bij!

Ik moet zeggen, het was zeker niet mijn favoriet recept uit het boek, al weet ik niet goed waarom. De handleiding is nochtans weer zo gedetailleerd dat er niks fout kan gaan, en zoals ik zei : het zit geweldig slim in mekaar. Dus petje af voor Riet en Sanne!

Op nu naar de picknickmat!

count your blessings 22

Deze week werd ik content van …
… een blinkend nieuw kookboek waarmee ik de heerlijkste brunches ga organiseren,

… de eerste écht afgewerkte marktkraamspullen,

… het ontdekken van uniek en flink weggestopt talent bij een collega (gaat dat zien!),

… kadootjes van Maddy en Ria,

… en lente in huis, op zijn Chinees!



































Meer blessings zien? Kijk bij Anki voor de volledige lijst deelnemers.

zonder vloeken

In mijn stoffenstapel ligt een effen blauw stofje. Op het eerste zicht niets speciaals, maar wanneer je eraan voelt begin je spontaan te glimlachen: zo zacht! Ik kreeg de lap kado van een lieve vriendin die er  alle vertrouwen in had dat ik er wel een goeie bestemming voor zou verzinnen.
De eerste keer zette ik er de schaar in om mijn beginnershaaksel tot kussen om te vormen. Maar verder bleef de stof onaangeroerd. Tot gisteren. Toen mijn hand erover gleed (ja, ik voel soms aan mijn stoffen, is dat raar?) zag ik het plots voor me: een babydekentje! Nochtans zijn mijn ervaringen met dekentjes niet van dien aard dat ik er naar uit kijk ze te maken. Ik herinner me levendig de versies met nicky velours die ik maakte voor Axelle, Nona en Nie. Om nog te zwijgen van het teddy-deken voor Nel. Ik heb nog nooit zoveel gevloekt achter mijn naaimachine als toen.
Maar nu had ik katoen voor ogen, geen fleece of velours. Dus dat kan niet mislukken dacht ik zo. En is dat dekentje dan niet wat dunnetjes? Het is een zòmerdekentje, zoiets dat je bij in de buggy gooit op zonovergoten dagen, ik beeld het me zo in.

En zo geschiedde. Mijn allereerste zonder-vloeken-dekentje. Wit met blauwe sterretjes en een felgroene paspel voor het unisex-gegeven.
Nu nog een baby’tje om het te gebruiken.

gerimpeld of niet?

Ik weet het. Ik had beloofd om even geen ritstasjes meer te maken.
Maar toen kwam dit op mijn pad.

U ziet het, het schoonste stofje ter wereld.

Voor mij dan toch. En waarschijnlijk niet voor altijd, maar kom. (Al doen de foto’s het stofje niet echt eer aan…) Het lag helemaal verkreukt en opgefrommeld in de restjesbak. Ik was op slag verliefd. Het is zo lieflijk, zo Victoriaans, zo Jane Austen. De anglofiel in mij zag ineens Mr Darcy voorbij galopperen, in een veld vol madeliefjes en bluebells. En Elizabeth die hem vanuit het raam ziet naderen, in een bloemenjurk en zo’n tasje aan haar pols. In dit stofje uiteraard. You get the picture.

Ik maakte er twee. Een verbeterde, symmetrische versie van die vorige vier exemplaren. Met een restje van de gouden paspel die ik maakte voor mijn laatste rok.

En een gerimpelde versie. Ik weet momenteel nog niet goed welke ik verkies. 

(stof bij Habiba)