Maand: september 2013

voor grote zus

Vandaag wordt Gorgeous Gisèle gevierd. Groot feest, dus. En als meter kan je bezwaarlijk met lege handen arriveren. Als gewone gast ook niet trouwens. Maar de drukke septembermaand gooide roet in het eten, iets zelfgemaakt zal deze keer niet in haar cadeau zitten. Wel iets zelfgekocht, maar dat telt niet geloof ik.
Toch probeerde ik very last minute nog iets uit mijn hoge hoed te toveren. Iets voor Grote Zus (aka Lady Lucille), want Grote Zus zijn, dat is toch de àllerbelangrijkste taak ter wereld?

Het patroon kocht ik bij ithinksew en is het snelste bloesjespatroon ooit, denk ik. Op een half uur was het geknipt en gestikt. Het inrijgen van de elastiek in de mouwen en halslijn duurde langer, eerlijk waar.

De stof is linnen en won ik bij Hawthorne Threads. En eigenlijk ben ik geen fan van linnen, maar deze bloemetjesversie vermomd als kleine-meisjes-blouse leek me perfect voor een zonnige herfst.



































































(stof bij Hawthorne Threads)

voor nell

De juf en de directeur van de Zoon kregen een baby. En toen ik het geboortekaartje zag, kon ik maar één ding denken: Hamburger Liebe!

De stofkeuze voor een deken om baby Nell in op te rollen (woorden van de Zoon) was dan ook evident. Aan de achterkant kwam fleece in het perfecte groen.

Welkom op de wereld, Nell!


(stof bij Habiba – fleece bij Ikea)

evamaria ging eens kwissen

Ik doe dat wel vaker, kwissen. Als – meestal – enige vrouw in een ploeg van haantjes ken ik mijn plaats: ik mag mee voor de vrouwenvragen, en zo lang mijn bijdrage niet verwaarloosbaar blijkt, doe ik dat graag.
Enkele maanden geleden wonnen we een prijzenzak. Een zak waarvan we de inhoud vooraf slechts op een wazige foto te zien kregen en die voornamelijk gevuld was met rommel. Tenzij jullie de DVD van Team Spirit, een psychologie-tijdschrift en een paraplu vol reclame als de ultieme hoofdprijs beschouwen. Maar mijn vrouwelijk en zéér goed werkend oog viel op een kadobonnetje dat ook op de foto stond. Ik las “Stoffenhoekje” en besloot mijn veto te stellen voor alle 44 andere zakken. 
Zo verdeelde ik aan het einde van de avond de rommel onder mijn vijf haantjes en ging zelf met de hoofdprijs lopen. En uit die hoofdprijs werd deze broek geboren. Enig schuldgevoel stak deze week echter de kop op, dus werden de restjes van de broek 5 kleine kadootjes voor 5 collega’s die werkelijk àlles weten.

Zo’n man, dat moet op tijd en stond gesoigneerd worden natuurlijk.

Michael, Rudi, Stef, Jean en Filip: mijn eeuwige dankbaarheid!

jacob voor jakob

Een schande is het, jullie mogen het beamen, dat ik nog nooit eerder een Jacobbroek maakte. Met een Zoon die Jakob heet heb ik geen seconde getwijfeld toen het patroon verkocht werd voor Van Katoen. Dat was in april 2012. Sindsdien lag het daar. Of nee, ik begon er twee keer aan: de ene versie was te groot, de andere te klein, ik raakte gefrustreerd en liet het patroon (en de half afgewerkte versies) links liggen.
Tot vorige week. Zonen 09 kondigde een sewing-contest aan. Totaal ongelegen, want laat september nu de allerdrukste maand in een lerarenbestaan zijn. Met lesroosters die nog niet op punt staan, kinderen die routine missen, voorbereidingen voor een nakende eetdag op school… ach gewoon, de jaarlijkse september-stress.
En toch: een Jacob voor Jakob, ein-de-lijk!

Ik kocht stof in een plaatselijk klein stoffenwinkeltje wegens gebrek aan tijd om naar De Grote Stad te rijden. Paspel om de zakjes af te werken vergat ik. Maar toen herinnerde ik me dit. En mijn stapeltje afgeknipte ritsen werd opgediept.

Verder niks nieuws aan deze broek die jullie al 100 keer zagen verschijnen in blogland. Het staat hem, vind ik. Jakob in zijn Jacob, alsof het voor hem was verzonnen.

(stof bij Het Stoffenhoekje)

samosa’s in da house

Sinds we anderhalf jaar geleden voor de eerste keer meededen met Dagen Zonder Vlees proberen we dat een klein beetje vol te houden. In het begin was het een spel: elke dag opnieuw beslissen of we “het” die dag gingen proberen of niet. “Het” was dan een hele dag zonder vlees. Niet zo moeilijk voor mezelf, maar voor de kinderen betekende dat dan ook geen salami tussen de schoolboterhammen. En salami, dat is zooooo lekker, mama.
Minder vlees eten is echt niet moeilijk. Als je weet dat 100gr vlees per persoon per dag eigenlijk al meer dan voldoende is dan besef je al gauw dat we er gewoon veel te veel in overdrijven. Dus werd vlees hier geschrapt. Niet elke dag. Maar toch vaak.
“En wat eten jullie dan?” Dikwijls hetzelfde als vroeger. Alleen anders. Zo maak ik nog steeds spaghetti, maar dan met méér groenten. Zo eten we nog steeds Thaise rode curry met kokos en rijst. Maar ik laat de kip al eens weg. En zo rooster ik nog steeds aardappelen en groenten in de oven, maar komen er op tafel ook samosa’s naast.
nodig (voor 16 samosa’s):
– 400 gr spinazie
– gekruide aperitief-kaasblokjes (type Boursin)
– pijnboompitten
– 8 vellen brickdeeg (of filodeeg)
– 1 eidooier
doen:
1. een vel brickdeeg halveren
2. het halve vel nog eens dubbel plooien 
3. een hoekje beleggen met wat gestoofde spinazie, een kaasblokje en pijnboompitten
4. opplooien tot een driehoekje

5. bovenkant insmeren met wat eigeel

6. bakken in de oven (volgens instructies op de verpakking van het brickdeeg)

Ik maak er vaak nog een raita of een andere yoghurtdressing bij. Wat geroosterde aardappelen en courgettes, of koude sperzieboontjes, en niemand die vraagt:
En waar is het vlees?

stapeltjes

Ik hou van stapeltjes.

Niet noodzakelijk van het bandwerk dat daaraan vooraf gaat (alhoewel…), maar wel van de kleurrijke torentjes en symmetrische rijtjes dat dat dan oplevert. Ik hou van symmetrische rijtjes.

En ik hou van veel van’t zelfde.

 

Dit alles (and more) kwam afgelopen zaterdag terecht in een klein winkeltje. A shop in a shop, heet dat dan. Ik dacht: laten we het eens proberen, we zien wel wat het wordt.

Queen Josephine & King Joseph, Schaluin 76 , Aarschot

western style

Het allerlaatste hemd met korte mouwen van 2013 is er één waar ik zelf het meeste fan van ben. De stof is namelijk een favoriet, samen met al die andere Michael Miller retro-prints. Het lag hier al een hele tijd in huis, maar pas vorige week werd het verknipt.

Meer uitleg hoeft daar niet bij. Ik gebruikte nog maar eens het Gingerbread-patroon, waardoor ik op een kleine drie uur tijd een lap stof kan omtoveren tot een echt kledingstuk. I like!
































(stof bij VanMarieke)

voor zeger (kcw #2 – summer 2013)

De Gingerbread hemdjes uit Homemade Minicouture kennen succes bij de Zoon, en al snel vond hij het geen slecht idee om ook zijn vrienden te voorzien van kledij. Dus toen Zeger jarig was in augustus maakte ik voor hem een vossenhemd.

De stof haalde ik weer bij Maartje en combineerde ik in de kraag met een restje Free Spirit. In de schoudernaden kwam turkooise paspel en ik gebruikte knopen in diezelfde kleur. De stiksels mochten wat mij betreft ook wel contrasteren.


En vanochtend, op de allereerste schooldag, maakte Zeger zijn jas los en riep me luid toe: “Kijk wat ik aanheb!” Geweldig toch?

(stof bij Studio Saartje)