Maand: september 2019

Haha, ik besef ineens zelf de absurditeit van de titel hierboven 🙂 Origineel willen zijn levert niet altijd de beste ideeën, maar kom. Het gaat dus om een french terry van About Blue, met een sanseveria-print en een nieuw T-shirt patroontje, Greentown genaamd, dat ik omvormde tot sporttopje. Zo.

Het patroon is van de hand van Riet en vormt, zoals eerder met de badcape, een duo met een nieuwe collectie stoffen. Greentown is eenvoudig van snit maar zit zoals steeds weer heel mooi in elkaar. Met een voorpand in twee delen om te kunnen spelen met verschillende prints, een plooitje aan de halslijn indien gewenst, en splitjes aan de zijnaden.

Ik deed er het mijne mee, want de stof kon Dochter 1 zeker bekoren maar dan enkel om in te gaan sporten. Uiteraard moest er dan wél een flink stuk van de lengte, én bovendien breder dan haar standaardmaat.

Dus knipte ik maat 42 (i know…) en verkortte de boel met 15 centimeter. Er kwam enkel een plooi aan de achterkant en ik gebruikte geen contrasterende stoffen voor het voorpand. De splitjes mochten blijven, maar het rugpand mocht niet langer zijn dan het voorpand. Zo’n tiener, dat heeft noten op zijn zang.

Ik noem haar nu de sportende sanseveria, eentje in het schoonste groen. Dat topje zit veel te ruim naar mijn goesting, maar ze willen het zo tegenwoordig. En hoewel ik fan ben van oversized is té oversized toch ook niet dat. Of word ik oud?

Er was eens een rok, Anna genaamd. Ik zag die passeren in de laatste Fibre Mood en ze zei me niet zo veel. Maar toen was daar de An-Anna, en waauw wat was die mooi! Ik zette Anna meteen op mijn to-sew-lijstje en wachtte op tijd. (Wie niet, nietwaar?)

Het is dus Paspelpoes An haar schuld dat ik een rok maakte die ik misschien niet nodig had. En het is ook een beetje de schuld van Marlies die in haar winkel een rol dikke ribfluweel had liggen in een prachtkleur. Ik was die rol al 2x gaan aaien en de 3de keer was ik verkocht. Tja.

Op de fiets naar huis bedacht ik al dat ik die Anna wou aanpassen. Ik wilde er een knopenpad op vooraan, met van die stevige jeansknopen die er zo makkelijk in te knijpen waren. Ja, ik had goeie ervaringen met die jeansknopen sinds Legend en Drew. Ik had helaas minder goede ervaringen met knoopsgaten maken in dikke ribfluweel, dus ik besloot om niet àlle knopen te laten opengaan, enkel diegene die nodig waren om de rok aan te krijgen. Op de fiets krijg ik de beste ideeën, joh!

Jeansknopen zijn de max. Knoopsgaten maken iets minder helaas.

En zo geschiedde. Het aanpassen van het patroon vroeg een beetje denkwerk en logica. En ja, de tailleband moest ik zelfs drie keer opnieuw maken. Jullie dachten toch niet dat ik plots een naaister met technisch verstand was geworden?

Maar wat een heerlijke rok werd het! Hij is zacht, hij zit comfortabel (want hij is rekbaar, jeuj!) en ik kijk er al naar uit om hem veel te dragen in de winter. Die Anna is een topper!

Ja, je leest het goed: the first. Dat betekent dus dat er ook nog een the second zal komen, al moet ik eerst even afkicken van dit soort jasjesmakerij. Ik ben het wat beu.

Begrijp me niet verkeerd: de Zoon was heel enthousiast met zijn exemplaar (de Legend, de kinderversie van Drew) en Dochter 2 kreeg op één dag tijd wel honderd complimenten, zei ze. Drew is dan ook hip, het patroon verscheen in de laatste Fibre Mood en blijkt een bestseller.

Waarom ik dan moet afkicken? Wel, ik vind het een pittig project. Niet qua moeilijkheidsgraad, dat valt echt héél erg mee, maar wel qua tijd. Met bijna 20 patroondelen en veel dubbel topstitchwerk hoort dit soort projecten meestal thuis in mijn categorie ‘geen goesting in’. Jullie weten dat al langer: het moet vooruit gaan hier op naaivlak. En dit gaat absoluut niet vooruit. Niet.

Wanneer naaisels te lang duren om te maken, vind ik het niet meer plezant. En daarenboven moest ik continu niezen.

Ik kreeg namelijk acute astma, want jongens, wat pluist die dikke corduroy! (Topkwaliteit wel, en superlicht en soepel, uiteraard van bij Madeline de Stoffenmadam.) Héél mijn atelier leek een dun laagje donkergroene haartjes te hebben en ik stofzuigde me gaandeweg te pletter. Zò blij dat die jas klaar was.

Ik maakte maat S wat voor mijn Dochters eigenlijk nipt is, maar aangezien ik het jasje niet voerde, zal het ook enkel gedragen worden op niet-koude dagen en is het dichtknopen van jassen hier sowieso al een strijd die al lang heb opgegeven. Tieners. Ze weten het àltijd beter.

Voor Dochter 1 ligt okergele dunne ribfluweel klaar, ook van bij Madeline de Stoffenmadam. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat die niet zo erg gaat pluizen als deze groene, want ik begin nu al te niezen. Gezondheid!

Vanaf vandaag ligt de zoveelste editie van Fibre Mood in de winkels en ik maakte alvast een eerste stuk: de Legend jacket. Een eerste, ja, want ik merkte al snel dat er een paar patronen tussen zitten die hier bij zowel mezelf als de Dochters in de smaak vallen. Hoera!

De Legend gaat tot maat 14 jaar en nochtans is de Zoon slechts 12. Maar omdat ik hoop dat dit jasje in de herfst zal gedragen worden met een sweater of trui onder, maakte ik hem toch in een leeftijdscategorie groter. En dat bleek een goede zet. Het zit ruim, maar niet té.

Bij Madeline de Stoffenmadam vond ik een groene corduroy met dunne rib. Prachtkleur. Bij thuiskomst merkte ik echter dat deze corduroy rekbaar is en dat zal ik geweten hebben: niet ideaal om te verwerken als de patroondelen absoluut niét mogen meerekken… Uiteindelijk lukte het wel, maar voor een volgend exemplaar ga ik toch voor een niet-rekbare variant.

Een tweede fout die ik maakte zat hem in het knippen van de patroondelen uit stof: een drietal delen knipte ik ondersteboven en omdat zo’n corduroy een duidelijke vleug heeft, maakt dat echt wel een verschil. De delen leken wel uit een andere stof zijn geknipt! Nu moet ik zeggen dat, eens verwerkt, het mij nog nauwelijks opvalt. Misschien zien jullie het nog wel?

Verder was ik wat bang van jeansknopen. De knopen zelf erin zetten bleek een fluitje van een cent maar die knoopsgaten! Om de één of ander reden maak ik altijd de mooiste knoopsgaten op mijn proeflapjes, maar dán… Enfin, ze staan erin, maar perfect zijn ze verre van. Alleen al om die reden zou ik drukknopen kiezen…

De Dochters hier thuis zijn stikjaloers op deze Legend, en ik beloofde hen dan ook allebei een Drew (check deze en deze!). Ze zijn nog in beraad wat de kleurkeuze betreft, maar ik zette ze alvast bij op mijn lijstje. Samen met de Anna rok voor mezelf, hoe tof is die zeg?! (Zagen jullie die van An en Sylvia al? Waauw!)