september 2016 - byevamaria

boyish berlincoat

Ergens in februari vroeg An van StraightGrain of ik het zag zitten om haar nieuwste jassenpatroon te maken voor een geplande blogtour. Ik zei ja, want jassen maken is plezant. Bovendien leek het me wel eens de moeite om te proberen om een meisjesjas lichtjes om te vormen tot een jongensversie. Geen idee of dat zou lukken, ik lag er ook niet wakker van want de deadline was pas 7 à 8 maanden later…

En dan plots is die deadline er. Heel plots. Zo plots dat ik onderweg ergens was vergeten wat ik van plan was en de Zoon dus al 2 winterjassen in zijn kast hangen had. Gekochte, weliswaar, geen zelfgemaakte.

Maar ik ben een vrouw van mijn woord, dus de Berlin kwam er. Ik maakte een tussenseizoenversie, wat betekent dat hij wel warm is maar niet zò warm dat de Zoon er vriestemperaturen mee zal kunnen trotseren. Geen extra wattine als tussenvoering, maar een dunne wol aan de buitenkant en joggingstof aan de binnenkant.

Om hem te “verjongensen” (“vermannen” is een brug te ver als je mijn mager ventje bekijkt) tekende ik het patroon iets rechter. De originele lichte A-lijn maakt het jasje meisjesachtig, en bovendien heeft de rug ook nog een stolpplooi die dat versterkt. Dat van die stolpplooi had ik te laat door, maar ik loste het op door hem ook onderaan een stuk vast te stikken.

Aan de opgestikte zakken maakte ik kleppen, dat geeft een wat stoerdere indruk. En als extraatje voorzag ik een verticale ritszak aan de borst.

De berg patches die hier nog ligt sinds toen en toen werd ook nog eens bovengehaald en ik vond er twee die wel bij de algemene look van de jas passen. Ik naaide ze (met de hand nog wel) op een mouw.

Sinds een maand of twee weigert mijn machine knoopsgaten te maken. Ik weet dat, maar toch raak ik maar niet bij Van Rooy om dat probleem te laten oplossen en kom ik dan 2 dagen voor de deadline tot de vaststelling dat een jas mét knopen en zonder knoopsgaten een beetje belachelijk is. Gelukkig is er dan (wééral) die redster in nood die met een gevoel van lichte stress dat klusje voor mij wilde klaren. Knoopsgatenellende uitbesteden: een aanrader! Nogmaals dank, Riet! x

Voor alle zonenmoeders die dus nog op zoek zijn naar een jassenpatroon: twijfel niet langer! De Berlin is hier verkrijgbaar en met de kortingscode BERLINTOUR10 gaat er maar liefst 10% van de originele prijs af.

Andere meisjes-Berlijntjes vind je sinds vorige week én de komende weken hier:

(stof bij The Fabric Sales – voering bij Pauli – knopen en rits bij Veritas – patches bij AliExpress)

breisels

Nadat een aantal co-blogsters mij introduceerden in de wereld van breipriemen en wol, bleek dat ik dat eigenlijk wel plezant vond, zo een beetje breien af en toe. Met zo’n langzaam groeiend warm lapje op mijn schoot spendeerde ik ettelijke avonden, en na mijn eerste breiwerk volgden er nog twee.

Ik breide gewoon rechttoe rechtaan volgens wat summiere instructies die ik van haar kreeg. Werkelijk, méér dan rechts en averechts kan ik niet. Ik heb ook niet echt die ambitie, al kan ik me wel verwonderen over de schone steken en prachtresultaten die ik in blogland (zoals hier, hier en hier) en op instagram (check mijn collega @apella.knits!) tegenkom. Breien is voor mij gewoon even verstand op nul en zonder al te veel nadenken een routineuze handeling uitvoeren. Dat klinkt een beetje boring misschien, maar toch.

Ik breide dus een tweede en derde vest, voor Dochter 1 én 2. De wol (waar ik – de gierigaard – alweer niet te veel geld aan wilde uitgeven) komt gewoon van bij Zeeman. Voor €2/bol (ik had er 3,5 nodig per vest) kon ik alvast niet sukkelen en aangezien de smaken van die tieners veranderen in een vingerknip maak ik me dus ook niet druk als ze dat ding maar een half seizoen willen dragen.

Ik brei ook helemaal niet mooi egaal, laat dat duidelijk zijn. Op dat vlak is er mega-veel ruimte voor verbetering…

Ik kocht vorige week opnieuw 4 bollen bij Zeeman, van een oude-roze variant met zwarte spikkels. Ik zie een oversized trui voor mezelf, nog geen idee of dat goed zal komen… Hoe dan ook: you’ll be the first to know!

een tas vol hindernissen

Toen Mon Depot een collectie Maan-stoffen verkocht, belandde er nogal snel een meter van de groene blaadjesstof in mijn virtuele winkelmand. Geen idee wat ik ermee zou aanvangen, maar ik vond ze zo mooi dat laten liggen geen optie leek. Eenmaal in de brievenbus zag ik het meteen: in combinatie met de lederen tassenband die hier al een tijd lag én een restje groen nepleer van toen moest en zou het een tas worden.

Iets eenvoudig, dacht ik. Een tote bag zoals dat heet. Makkelijk te maken, snel klaar.

’s Avonds in mijn bed kreeg ik plots het idee om de tas zo te maken dat de naden aan de buitenkant zouden zitten. Afgewerkt wel, maar toch zichtbaar om het boxy effect van de tas te versterken.

Dat is snel bedacht, maar bleek niet zo snel gemaakt. Halfweg had ik al spijt dat ik het toch niet op de traditionele manier had aangepakt. Maar het lukte uiteindelijk wel, met wat extra gezucht weliswaar.

Maar toen kwam het. Rivetten. Serieus, terwijl ik dit typ krijg ik alweer kippenvel. Ik deed dat dus nog nooit, maar mevrouw Hexagoon duwde me zo’n Prymsetje in mijn handen en zei: “Kloppen, kind. Niks in zijn eigen.”

Ik testte het voor de zekerheid eerst toch uit op een restje. En het kwam goed, dus ik blij.

Die blijdschap was van erg korte duur. Beginnersgeluk, dàt was het, ongetwijfeld. Want vanaf dan kreeg ik geen enkele rivet deftig in mijn tas geklopt. De ene na de andere mislukte, de stress om heel de tas te verkl*ten (pardon my French) nam stelselmatig toe. Jànken kon ik. Dééd ik.

Van de 8 rivetten zitten er uiteindelijk 3 in zoals het hoort. Pover resultaat, en oh-zo-jammer. Want die tas is echt zo schoon… en die lederen hengsels ruiken zo professioneel en al.

Ik nam ze vorige week mee naar school. En guess what : bij thuiskomst lag er al één rivet op de vloer. Dus nu staat ze hier, in een hoekje, zielig te wezen. Ik haal ze binnenkort uit elkaar en begin opnieuw. En dan roep ik heel luid op Annelies de Rivetten-Queen.

Maar eerst mijn trauma verwerken…

nazomeren

Mijn laatste festivaljurk werd hier de laatste maand veel en graag gedragen. Een succesnummer. Dus toen mijn schoonzus twee weken geleden liet vallen dat zo’n jurk haar lijf ook nog wel zou flatteren, liet ik er weinig gras over groeien.

Nu ja, ’t is te zeggen… Ik kocht de oud-roze tricot onmiddellijk na haar uitspraak, maar het verwerken ervan duurde tot 3 uur voor we bij haar verwacht werden voor een barbecue, eergisteren. Deadline-junkie, ik zeg het toch.

Als patroon gebruikte ik mijn eigen jurk. Dubbelgeplooid werd die op de stof gelegd en rechtstreeks uitgeknipt, het moest dan ook snel gaan.

Het is een echt copy-paste geval, geen tijd om foliekes te verzinnen. En in dat roze vind ik ze echt ook heel geslaagd.

Foto’s in de avondzon van deze prachtige nazomer. En zo kan die jurk nog een tijdje gedragen worden vooraleer de herfst eraan komt.

(stof bij ’t Stoffenwinkeltje)

tropisch japan (#londonsewsocial – 6)

London Sew Social. Jullie weten het nog wel, dat internationaal bloggersweekend waar ik maar niet over uitgepraat en uitgenaaid raak… In mijn goodie-valies (-bag zou een understatement zijn) zat ook een boek. Tuttle Publishing liet ons namelijk kiezen uit een reeks prachtige Japanse naaiboeken. Na lang wikken en wegen ging ik voor She Wears the Pants, een boek met moderne, eigentijdse en stijlvolle patronen.

Ik koos voor mezelf en naaide nummer 17 (aka the gathered blouse). De stof met palmbomen is een hele dunne voile die ik anderhalf jaar geleden meebracht uit Sri Lanka. Mooi, maar wat een merde om te knippen en te verwerken…

De blouse in mekaar zetten verliep moeizaam. De stof was hier voor het grootste deel de schuldige, maar ook de summiere handleiding in het boek deed me toch wel erg hard nadenken en fronsen. Was het niet dat ik al ettelijke Theo’s maakte met kraag en staander, én met mouwsplitten, ik was er nooit aan uit geraakt.

Het patroon voorziet vooraan een gewone sluiting met knopen op een knopenpad maar ik deed het anders. Ik zag onlangs een blouse in een boetiek waarvan het voorpand schuin doorgeknipt was en daarna weer vastgestikt. Dus dat probeerde ik ook eens. Ik hou wel van het resultaat en bovendien bespaarde me dat het maken van knoopsgaten en aannaaien van knopen.

De blouse is wijd en vooraan korter dan achteraan. Het rugpand werd met veel rimpels aan de rugpas gestikt, ik vind het model echt geslaagd.

De mouwen hebben mouwsplitten en komen tot aan de ellebogen. Ook hier maakte ik geen knoopsgaten, de knoopjes zijn puur decoratief.

Ik was blij dat ze af was, die blouse. Lang geleden was het, dat ik twee volle dagen nodig had om een project af te krijgen. Ik geloof dat ik maar snel weer aan iets quick ’n easy begin!

By the way: mijn Portugese blogvriendin Marta van Do Guincho toont jullie een prachtige linnen jurk uit een ander Japans naaiboek: check it out!