Het was 4 jaar geleden, dat ik mijn eerste Chloë naaide. Mijn prinsessenjas, noemde ik hem. Het was meteen ook mijn laatste en omdat ik hem in een workshop bij Madeline de Stoffenmadam zou gaan begeleiden leek het mij wel handig om hem nog eens te naaien. Kwestie van het opnieuw vers in de vingers te hebben.
Bij Editex vond ik een mooie grijze wol met grote roestkleurige ruiten. De ideale kleuren voor een nieuwe herfstjas. Bovendien zag ik er ook een mooie voeringstof, helemaal mijn smaak. Toen de stofdelen geknipt waren en ik nog op zoek moest naar voering voor de mouwen, besloot Dochter 2 dat het haar jas zou worden.
Nu moet ik zeggen dat ik zelf jassen genoeg heb, en dat ik altijd blij ben wanneer de Dochters iets écht graag willen zonder dat het door mezelf voorgesteld werd. Bijgevolg stemde ik meteen toe, we dragen toch dezelfde maat.
De enig hindernis bleek de Husband die de stoffen nogal ‘oud’ vond voor een kind van 14. Ik beloofde dat dat met de juiste styling geen probleem zou zijn, et voilà: ik kreeg gelijk.
Er ontbreekt nog een sluiting. Het patroon voorziet enkel een drukknoop helemaal bovenaan de hals en is ook niet gemaakt om volledig dicht te kunnen. Ik moet daar nog iets voor bedenken, want op de fiets lijkt me zo’n openwaaiende jas niet ideaal. Ik dacht aan haakjes ofzo, een bezoekje aan Veritas moet me nog raad brengen.
Verder ben ik opnieuw erg tevreden van het resultaat, en de workshopdeelneemsters waren dat gelukkig ook. Altijd zo fijn om die verschillende versies te zien aan het eind van de dag!
