stiftenzak

Dat klinkt anders dan de zoveelste pennenzak, vind ik. En ik schrijf ook niet met pennen. Ik schrijf met stiften. En die hadden dringend een nieuwe behuizing nodig. Een échte pennenzak vind ik teveel iets voor kinderen, dus maakte ik een simpel ritszakje. Echt héél simpel. Als in “pinokkio-simpel”. Misschien zelfs te simpel om over te bloggen, maar ik doe het toch.
Ik maakte er ook een sleutelclip aan, niet voor mijn sleutels die ik àltijd kwijt ben, neenee. Voor mijn usb-stick die ik àltijd kwijt ben. Niet zo slim als je weet dat ik daar halve en hele cursussen op heb staan. En proefwerken. Vanaf nu gaat dat dus goed komen, ik voel het.

Eén van mijn favoriete stofjes aan de buitenkant (jullie zagen het al eerder), een schoon stippetje aan de binnenkant, en voilà, het schooljaar kan beginnen! Of was dat al bezig?

(bloemenstof bij Annamarieke – stippenstof bij Stoffenspektakel)

vergeten groente

Pastinaak, een vergeten groente zeggen ze. En dat klopt, want ik vergeet ook altijd dat ik dat gekocht heb. Zo ook deze week, op een dag dat ik echt nìks in huis had en toch eten op tafel moest zien te krijgen. Ik zocht en ik vond : peterselie, één armzalige kalkoenfilet, en wat lag daar vanachter in mijn koele berging? Juist ja, een pastinaak. Vergeten. Maar hij was nog gezond. Gelukkig maar.

















nodig (voor 4):
1 (of meer) kalkoenfilet
1 pastinaak
1 bosje peterselie
look
50 gr pijnboompitten
parmezaanse kaas
room
doen:
De pastinaak en de kalkoenfilet in blokjes snijden en aanbakken in olijfolie en look. Peterselie-pesto maken: geroosterde pijnboompitten, peterselie, 1 teentje look, 100 gr parmezaanse kaas, peper, zout en olijfolie in de blender gooien. De pesto aan de pastinaak en kalkoenblokjes toevoegen, samen met wat room en kookvocht van de pasta.
Lekker hoor!

ehbo

Ik was er slecht van. En ik niet alleen. Blijkbaar is 40 worden toch iets onoverkomelijk in het hoofd van veel vrouwen. Een collega schreef me :

“We moeten daar niet onnozel over doen, het leven begint niét op veertig.” 

Daar moest ik zo mee lachen dat ik het plots helemaal niet erg meer vond. Hij heeft gelijk natuurlijk. En tenslotte is làchen de enige manier om niet ouder te worden, denk ik.

Ondertussen ben ik veertig-en-een-half, en hélemaal in de positie om verse 40-jarigen op te beuren! Toen ik bij Jozefien dit fantastisch idee zag passeren, wist ik onmiddellijk dat het de verpakking zou worden voor een klein ludiek kadootje : de Eerste Hulp Bij Ouderdomskwalen-kit!
Lachen, Joke, ’t is allemaal zo erg niet!
(stoffen bij Pauli)

little people, big food

Even tussendoor:
Dankzij Pinterest kwam ik Christopher Boffoli tegen, een Amerikaanse kunstenaar-fotograaf die knutselt met minimensjes. Zijn reeks foto’s “Big Appetites” zijn gewéldig. Daarin zet hij die minimannetjes in een landschap van eten. Ik moest er zo om lachen dat ik ze absoluut aan jullie wilde laten zien. 
Op mijn fun-board heb ik er een aantal verzameld (lang niet alles, daarvoor moet je hem googlen). 
Zo grappig!

pinterest-rok

Op mijn Pinterest staat al een paar weken een geweldige rok te blinken. Het model kan je vinden via de webwinkel Sloppop die superleuke spullen verkoopt. 
Ik maakte de rok schaamteloos na. Mag dat eigenlijk? Ja, toch? Onlangs las ik zelfs op één of andere blog de bekentenis van iemand die kleren van dure merken gaat passen en dan in pashokjes foto’s neemt van hoe het precies in mekaar zit. Of thuis dat veel te dure jurkje namaakt in veelvoud. Ik heb zo ook nog modellen van kinderkleding in mijn hoofd (van dat ene dure retro-merk, you know the one) die hier nog verwezenlijkt moeten worden. Dat is toch een beetje zoals gaan eten in ’t Hof Van Cleve en dan achteraf thuis de Peter Goossens uithangen door weinig op uw bord te leggen, niet? Of naar een concert van Beyoncé gaan en dan in uw badpak voor de spiegel kei-luid All The Single Ladies zingen kwelen. Niet dat ìk dat doe hoor, (helemààl niet, ik heb niet eens een badpak), maar we apen uiteindelijk toch àlles na?
Maar we wijken af.
Ik dacht die rok dus eens rap zelf te maken. Ik had nog een stofje dat ik lang geleden kocht bij Peter’s Modestoffen (de naam alleen al … zo’n winkel waar ze niks naar uw goesting hebben en ge dan toch nog iets vindt), en gebruikte een stukje van het bommastofje waar ik onlangs ook niet aan kon weerstaan. Een patroon van de Mme erbij gehaald, en het was klaar!
(Op de kapstok ziet de rok er wat scheef uit, ik weet het. En hij is ook niet roze, eerder licht-oranje.)

(Over de rits die er drie keer terug opnieuw in moest en de zoom die de eerste keer mislukte gaan we het hier niet hebben.)

count your blessings 10

Deze week werd ik content van …
… dat eerste gehaakte lapje dat zich langzaamaan vermenigvuldigde,

… de herfst die helemaal niet zo rampzalig is,

… mooie kerstkaartjes die ik kocht van Mimi,

… pure folklore in Kasterlee,

… en de “heel erg niet light, maar heel erg lekkere” galettes van Karin!





Meer blessings zien? Kijk bij Anki voor de volledige lijst deelnemers.

ik popte up

… samen met Oon in het Ikea Pop-Up Expo Atelier in Brussel!

Oon stuurde op 3 oktober een blogpost de wereld in met de vraag of er iemand zin had een workshop “kussen-maken” te volgen bij haar. “Ikke, ikke, ikke!” was het enige wat ik kon roepen (lees : mailen). Zo zou ik eindelijk het geheim van het kussen met paspel én rits voor mijn ogen ontrafeld zien. Ik was nog net bij de 15 gelukkigen.

We werden verwend door Ikea : met stof, biais, rits, zelfs sandwiches en drank. Oon hielp me mijn logisch verstand zoeken en in het naar buiten gaan kregen we nog een goodie-bag. Een nieuwe stoffenschaar, daar was ik aan toe zeg!

De Husband vindt mijn kussen maar niks. De voorkant past niet bij den achterkant, vindt hij. What does he know, denk ìk dan. 🙂

Merci Ikea, merci Oon!
(Meer foto’s vind je hier.)

hallo meneer (en madam) de uil

Ik had een uur tijd gisteren. Eén uur. En ik maakte een rok voor Dochter 2, gevoerd en al zeg!
Oké, alles was geknipt, de paspel lag klaar, de stolpplooi was er zelfs al in gestreken. Dat geeft wel voorsprong. Het was echt van: ready, steady, stik! De ideale situatie voor fouten, ik ken daar alles van. Ook deze keer was het van dat, de voering staat er zelfs averechts in. Serieus, je wil het rokske écht niet van dichtbij zien … 🙂

Maar van ver is het geweldig schoon hè?! (en zeg nu maar “ja” vooraleer ik helemaal de blues krijg)
Het patroon is een mengeling van de favoriete Tammy en de stolpplooi van Mme Zsazsa.

(uilenstof bij Stoffenspektakel – voering bij kringloopwinkel)

she goes Nana(nana)

Toen ik de Ottobre 6/2008 nabestelde voor het patroon van de Tammy-rok, nam ik ook de andere patronen eens in overweging. ’t Is zonde om 12 euro uit te geven aan een boekske vol patronen en er dan maar één uit te gebruiken, niet?
En zodoende probeerde ik de Nana-jurk.
Ik moet zeggen dat de stofkeuze – gebreide tricot (what was I thinking?) – me natuurlijk deed twijfelen. Maar het viel supergoed mee, misschien doet de kwaliteit er ook wel iets aan? 
Ik pastte het patroon wel wat aan. Zo stak ik een paspelbandje dat ik maakte van bloemetjestricot tussen het bovenstuk en de onderkant. Nu, paspel is veel gezegd, want er zit geen touwtje tussen…
Ik veranderde de gewone kraag in een echt warme col, en ik maakte geen rimpeltjes in de mouwen maar een stolpplooitje. Dat had ik misschien ook beter aan de voorkant gedaan, want daar behield ik de rimpels dan weer wel. 
Ik vind het best geslaagd, en Dochter 1 is ook content.
(gebreide tricot bij Pauli)