nog eens een Rosalie

De Rosalie (uit Fibre Mood) die ik voor Dochter 1 maakte, bleek een groot succes dus een vervolg – voor Dochter 2 weliswaar – bleef niet uit, al duurde het wat langer dan gedacht wegens gebrek aan stof. Maar toen ik eergisteren op IG nog mooie viscoses in solden zag passeren bij Madeline de Stoffenmadam, haastten de Dochter en ik ons vlak voor sluitingstijd nog naar Lier.

De tiener koos er niet één maar twee stofjes uit en voor ik het wist trad ik in de voetsporen van An van Paspelpoezen en deed ik van serieuze deadline sewing. Gisterenavond en vanochtend werden dus twee Rosalies genaaid die vanmiddag nog mee in haar koffer op vakantie vertrekken. Eentje ervan toon ik jullie hier met plezier nog snel.

Deze bloemetjesstof stak mijn ogen al uit vanaf het eerste moment dat ze in de winkel lag, maar omwille van mijn capsulekast (die een dipje kreeg in de lente, een update daarover volgt binnenkort) weigerde ik om ze te kopen. Ik hield het been zelfs stijf toen An er een prachtige maxidress in maakte. Sterk van mezelf. Dus toen Dochter 2 eergisteren in de winkel nét dit stofje uitkoos voor een zomerjurk maakte ik inwendig een flink sprongetje. En nee, I swear, ik beïnvloedde haar niet!

De Rosalie is zo’n plezant maaksel: geen knopen of ritsen, niet teveel patroondelen. Ideaal voor een snel en een geliefd tienermeidenproject. Deze stof is wel wat doorzichtig, dus er moet misschien een onderjurk gedragen worden. Maar nu ik de foto’s bekijk denk ik dat het nog wel meevalt (dankzij de vele rimpels geloof ik).

De derde Rosalie is mijn favoriet maar die toon ik jullie binnen een paar weken. Nu is het tijd voor vakantie, toedeloe!

de tijgertas

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier nog eens iets neerschreef. Blame it on de drukte van het einde van het schooljaar, de drukte van het begin van de vakantie, de drukte in het algemeen dus. Ik naaide nog wel, vaak kleinigheden en meestal kon je die ook wel zien voorbijkomen op Instagram. Om te bloggen moet ik tijd maken, en dat vergat ik de laatste weken te doen.

Maar kijk, hier ben ik weer. Met een tas, een strandtas eigenlijk. Ik wilde al een tijd een tas maken die groot genoeg was om wat strandgerief in mee te zeulen. Niet dat ik zo vaak naar het strand ga, maar ik kan zo’n tas natuurlijk ook meenemen naar andere plekken.

Hij moest groot zijn, die tas, en van zichzelf blijven rechtstaan. Dat was het plan.

Ik wilde een model dat van zichzelf zou blijven staan, want omvervallende tassen in combinatie met strandzand: ik zie dat niet zo zitten. En toen zag ik laaaaaaang geleden (‘lang’ als in ‘winter’) dit simpel patroon passeren bij Stof & Stil. Ik wist ook dat ik serieuze tussenvoering nodig zou hebben om de tas te doen staan maar die kocht ik (natuurlijk) nog niet.

En ja, plots vind ik dan de perfecte tassenstof on sale bij Fairy Tailors, heb ik nog net genoeg zwarte canvas liggen als voering, en ben ik veel te lui om naar de winkel te gaan om stevige tussenvoering te kopen. En hopla: op een uurtje tijd was mijn nieuwe strandtas helemaal klaar. Maar uiteraard blijft ze niet van zichzelf staan, ah nee.

Ik vind dat niet erg, nu toch nog niet. Ik ga pas vloeken als ik effectief op een strand zit en niet goed weet waar ik die tas zal moeten leggen of hangen om zandvrij te houden. Typisch ik.

Maar ik ben blij jong, met mijn tas. De Husband vind ze nogal Versace-achtig en ik denk dat hij gelijk heeft. Ik zie mezelf er deze zomer mee over marktjes lopen met wat lekkers in: verse groenten, fruit en een fles prosecco. Ofzo.