goede-doel-kadootjes

Vorige maand schreef ik me in voor de KerstSwap Plus van Mimi en Hoemmelke. De Plus houdt in dat de deelnemers niet alleen een kadootje maken voor een andere deelnemer, maar meteen ook iets in mekaar steken voor de kindjes van vzw Al-arm.
En zo maakte ik vandaag een potloodrol voor een jongetje, én een bijhorend i-spy-zakje. 
De piratenstof had ik nog over van een vorig project en is gewoon een verknipte kussensloop van de Zeeman. Als binnenkant gebruikte ik toile-cirée, wat beter bestand is tegen potloodstrepen. 
Zo’n i-spy-zakje maakte ik al eens eerder, ik vind dat zelf een geweldig idee! Aan de sleutelring komt nog een gelamineerde foto van wat in het zakje verstopt zit.

vintagekussens

Ik wilde iets maken waarvan ik zeker ben dat het altijd lukt.
En wat maak ik dan? Juist. Kussens.
Mijn instant-succes-ritueel, mijn omniumverzekering op mijn zelfvertrouwen.
Ik maak ze vaak en veel. Meestal volgens dezelfde simpele methode en zonder rits, geen poespas, geen paspel, niks. Alleen een vintage lintje aan een hoekje. En dan doe ik wat ik het liefste doe : stoffen combineren. 
Deze keer moest het Londens gordijn eraan geloven, samen met dat ander stofje dat ik daar vond, nog een restje herfstjurk en een laken uit de kringloop. Dat laken was zo stijf, het leek wel karton! 

En zo zijn we weer drie vintagekussens rijker. Helemaal in herfstsfeer! Inclusief onderbelichte foto’s …

drie maal zes plus één is …

Vier verjaardagsfeestjes op twee dagen tijd. Dat vroeg om bandwerk. Drie maal een zes-zakjes-tasje voor de jarige meisjes, één knikkerzakje voor de jarige jongen. Het knippen van al die stoffen duurt altijd het langst. En dan : stikken aan de lopende band, verstand op bijna-nul, en duwen maar op die pedaal.

Het combineren van de verschillende stoffen is het plezantste deel, en altijd zou je willen dat je nòg meer keuze had … En dan vooral in jongensstoffen, daar moet ik toch eens in investeren. Alle zakjes werden gevuld met kadootjes, dat spreekt voor zich, een leeg zakje wil niemand krijgen.

Ziezo. Volgende!

(patroon zes-zakjes-tas bij BHG – aangepast patroon knikkerzakje bij Eloleo)
(groene ruitjes bij Annamarieke – gele paddenstoelen bij Vermiljoen – rode ruitjes bij Ikea – andere stoffen bij Stoffenspektakel)

de zoektocht

Ik dacht zo :
Als ik in Londen ben moet ik toch ook op stoffenstrooptocht?

Ik zocht en ik vond tips bij Tilly. Selecteren was de boodschap natuurlijk, dus schrapte ik de dure stoffenwinkels al van de lijst. Ik ben een profijtelijk meisje, weet je. Gelukkig vond de Husband het niet erg om een voormiddag op te offeren aan mijn noden, en gelukkig heb ik ook kinderen die noooooit zagen en gewillig de mama over naartoe volgen.
Wij dus naar Walthamstow. 
Walthamwatte? Ik hoor het jullie al denken.
Walthamstow dus, een buitenwijk van Londen (denk Eastenders maar erger) waar volgens Tilly een dagelijkse markt is met o.a. stoffenkramen en een reeks stoffenwinkels. Maar het viel tegen. Stoffenkramen zagen we niet. Was ik er op de verkeerde dag? In het verkeerde seizoen? De verkeerde straat? Er waren wel een aantal stoffenwinkels, vooral Indische, die bling-bling stoffen verkochten en waar ik gelukkig toch hier en daar iets vond wat de moeite was. En héél profijtelijk : £1 per meter.

Een dag later liep ik in Spitalfields nog een oud gordijn tegen het lijf. Ook al profijtelijk want tweedehands natuurlijk. Het ruikt naar een oude Engelse mansion. Maar ’t is een heel schoon gordijn, ik zag er (weeral) kussens in.
All’s well that ends well.

mosterd

Of ze die kleur wel oké vond.

We stonden op de stoffenmarkt in Maastricht vorige winter, Dochter 2 en ik. 
“Ja, heel mooi, want dat is de kleur van mosterd en dat eet ik toch graag!” 
Ja, mijn kinderen hebben soms rare voorkeuren als het op eten aankomt. Dochter 2 eet mosterd op bijna alles. Dijon-mosterd hè, geen flauwe Devos-Lemmens variant. De kleur van de stof stond haar dus aan. Ik maakte er – lang geleden al – een kleedje uit. Iets eenvoudig, gebaseerd op wat ik hier en hier zag. Maar de stof was een beetje te soepel voor het model, het hele kleedje hangt daardoor wat te fel door. En ik had in die tijd ook nog geen verstand van de rek-richting van tricot, ik knipte de mouwen verkeerd. Ze rekken nu uit in de lengte in plaats van in de breedte 🙂
Ondertussen heb ik bijgeleerd en maak ik dit model binnenkort zeker eens opnieuw. Maar dan beter. Veel beter.

home sweet home 10

New York in een zak.

Is dat niet geweldig? New York blokken. Ik kwam ze al een tijdje geleden tegen op Pinterest, en vond ze meteen super. Voor De Zoon om mee te spelen, vanzelfsprekend. Maar nu ik ze eindelijk vond, staan ze op mijn kast. Stel dat hij er één kwijt doet. Of een stukje afklopt (hij kan nogal destructief zijn, De Zoon).

Dus voorlopig ga ik mijn blokjes gewoon nog even bewonderen. En later mag hij ermee spelen.

Misschien.

(Meer gluren bij de buren ? Kijk voor de volledige lijst met deelnemers bij Barbara.)

count your blessings 12

Deze week werd ik content van …
… de allerlaatste Belgische aardbeien van’t jaar (dat kàn toch niet anders??),

… winkelen en eten (de beste combinatie!) in Utrecht,

… witte gerberas in een poging grijze herfstdagen buiten te houden,

… toch nog veel zon in Hyde Park,

… en gewonnen tickets voor de boekenbeurs dankzij Sanne en Riet!

Meer blessings zien? Kijk bij Anki voor de volledige lijst deelnemers.

terug van …

… efkes weggeweest.

De voorbije week spendeerden we in Londen met zijn allen. De Husband en ik waren er al vaker, en nu vonden we dat het tijd werd om de kinderen er ook eens aan bloot te stellen. Dus we huurden een appartement via Airbnb en tackelden The City of Cities.
En wat doet een mens zoal met drie kinderen vijf dagen lang in Londen, hoor ik jullie denken. Awel, the usual :

Maar we gingen ook op ontdekking naar de schoonste winkels van ’t stad, zoals Anthropologie, wat een ge-wel-di-ge shop zeg!
En naar Jamie Oliver’s Recipease, ook al zoiets plezant.
We ontdekten dé hipster-wijk van het moment, Shoreditch, met de meest trendy winkeltjes en koffiehuizen.
En toen het tijd werd voor de kinderen om een souvenir te kiezen, koos de Zoon zonder verpinken twee poppetjes : een prins Charles en een “prinses Liesbet” (koningin Elizabeth krijgen we niet in zijn hoofd geprent). En pas op : het zijn opwìndbare (of opwindende?) poppetjes, hij laat ze racen tegen mekaar!
Gelukkig viste hij even later ook nog typischer jongensspeelgoed uit de rekken …
En dat we ook op stoffenstrooptocht gingen, moet ik jullie niet vertellen zeker?
Dat is voor een andere keer!