Wie geen zin heeft in nòg een Vilette, maak u uit de voeten nu het nog kan!
Na het zien van mijn winterse versie knipperde Dochter 1 eens met haar ogen en vertrok ik – alleen – naar Pauli voor stof. Een resem WhatsAppjes en een kort maar heftig telefoongesprek met de puber later kocht ik daar een roestkleurige wol.
Ik ben nogal van het principe dat ik niet te veel extra’s wil kopen als ik naai: use what you have, zeker voor voering en knopen. Dus keerde ik mijn stoffenlades ondersteboven en vond er een satijnachtig stof met roze en zwarte vegen. Een lap die ik kocht in Londen en waarvan ik eigenlijk een top voor mezelf zou maken maar die ondertussen al anderhalf jaar lag te niksen in de kast. De lap was groot genoeg voor de gehele voering, en omdat de stof nogal glad is, is ze ook ideaal voor de binnenkant van de mouwen. De dingen lopen niet altijd zoals gepland, ook niet in het leven van een stof.
Voor de knopen trok ik naar Veritas, het is te zeggen: voor de drukknopen. Ook deze keer tartte ik het lot niet en sloeg ik het maken van knoopsgaten over. Een schone drukknoop is niet lelijk, en al zeker niet als je ze nauwelijks ziet.
En zo kan het kind er weer even tegen, tegen de koude die het land ondertussen binnengetreden is. Alleen hopen dat het niet té veel meer gaat regenen voorlopig, want een jas die daarvoor geschikt is moet ik nog maken kopen.