Mijn meneer de directeur kocht een nieuwe laptop en daar hoort een nieuwe sleeve bij, toch? En wanneer ik dan in Zo Geknipt 2 een op-maat-te-maken-hoespatroon tegenkom met de naam Meneer de Directeur, ja, dan is één en één al heel snel twee.
Ik nam de Husband mee naar het Huis van Katoen om een geschikte stof uit te zoeken en dat deed hij binnen de minuut: een groene gespikkelde wolmengeling it would be. Thuis zocht ik er een passende voering bij (zonder zijn goedkeuring) en begon aan het gecijfer dat met zo’n maatwerk gepaard gaat. Ik haat dat, ik ben ook altijd bang dat ik fouten maak en het boeltje daardoor verknoei. Dat rekenen, tekenen en knippen duurde uiteindelijk ook langer dan het naaien. Maar daarvoor mag je met de vinger richting ondergetekende wijzen. Iets met wiskundetrauma’s.
Uiteindelijk is zo’n hoes op maat tekenen helemaal niet moeilijk, Riet en Lies bedachten daar simpelweg formules voor waardoor het enkel een kwestie is van de juiste getallen op de juiste plaats zetten en een beetje tikken op je rekentoestel.
Voor mij kwam het plezante gedeelte toen ik mocht beginnen stikken. En wat mocht freewheelen met corduroy om een subtiele tekening op de hoes te zetten. Ik freewheelde niet echt, want zonder Husband-overleg vond ik ik het veiliger mij aan de suggestie van het patroon te houden. Twee rechte scheve lijnen, voilà.
Het was wat spannend, toen de Husband thuiskwam en ik de laptop voorzichtig in de hoes stak. Maar de sleeve past perfect. Wat twee dingen betekent: Zo Geknipt levert prima patronen. En ik kan dan tòch een beetje rekenen.
(buitenstof bij Huis van Katoen – voering bij Soft Cactus)
