18 september 2016. Een heel schooljaar geleden dus dat ik vloekte en jankte tijdens het maken van deze tas. De Tas Met De Rivetten. Horror. Een heel schooljaar had ik blijkbaar nodig om dat trauma te verwerken en uiteindelijk vanaf nul te beginnen. Echt vanaf nul, het nepleer kwam er niet meer aan te pas, ik gebruikte ander voeringstof, tekende een eigen soort-van-patroon en riep zoals aangekondigd heel luid op Annelies de Rivetten-Queen.
En hierzie, ze is af. Négen maanden later, zoals het een goede zwangerschap betaamt. Met een wolk van een tassenbaby als resultaat. Ja, eigen lof stinkt, maar ik ben zo content dat dat rivettendrama opgelost raakte dat ik met die tas zou slapen. Bij wijze van spreken.
De stof (een oudje van MaanKids en allaaaaang uitverkocht) van Mon Depot is er eentje waar ik nooit op uitgekeken raak, denk ik. Aan de binnenkant zit canvas van Cas & Nina. Ik zette er binnenin een zakje in op de wijze van Lili (ook al van Annelies) en recupereerde de lederen hengsels (Hexagoon) die tijdens de voorbije negen maanden wel wat korter werden. Ach ja.
Toen we met #teammadeline van sewingdate/cavadate (schrap wat niet past) deden, sleurde Annelies haar megaprofessionele rivettenmachinerie mee, enkel en alleen om mij van dienst te zijn. Dankdankdank daarvoor!
Ik stikte de tas in mekaar, schoof de boel door naar haar en schonk mezelf nog een glas in. “Ah nee, zo niet he,” moet De Zuster Van gedacht hebben, want voor ik het wist stond ik met zo’n revolver-spindel-ding (of hoe heet zoiets?) in mijn handen om gaatjes in dat leer de maken. Wie wil weten hoe dat verliep moet even moeite doen en naar mijn FB-pagina overschakelen.
Dat we hard gelachen hebben. En dat ik duidelijk nog wat werk heb in Basic Fit, dat ook.