Ja, dat breien, dat blijft hier toch duren. Niet dat ik echt evolueer qua kunde. Ik brei het liefst gewoon rechts en rechtdoor zonder te moeten tellen of rekenen. Maar na mijn eerste sjaal wilde ik toch eens een andere steek uittesten.
Het werd een dubbele gerstekorrel- of rijstpapsteek en ik gebruikte zwarte wol van – alweer – Zeeman.
Zwart ja, want een zwarte sjaal dat past toch overal bij? Héél snel had ik daar spijt van, I tell you. Want zwart en donkere winteravonden, dat gaat écht niet goed samen. Ik hield vol, maar breide hier en daar wel wat fouten. Die zag ik dan natuurlijk ook pas ’s anderendaags, als het terug licht was, en de ongeduldige in mij weigerde steeds om het foute deel uit te trekken en opnieuw te breien.
Ach ja, het is dus een sjaal met haperingetjes, echt homemade. Bovendien was de wol eigenlijk wat dun. Het is dus geen vriestemperaturensjaal, maar ik droeg hem wel al vaak.
En ja, ik begon aan een volgend exemplaar toen ik lichtgrijze Juliawol vond bij Zeeman en bedacht dat die wel mooi te combineren zou zijn met de overschot van mijn duurdere Drops alpaca die ik nog over had van deze cardigan.
Zacht dat die combinatie is, je hebt geen idee! En dat grijze met een vleugje roze stal helemaal mijn hart. Het moet trouwens weer vooruit gaan voor mij dus ik brei weer gewoon altijd rechts, dat gerstekorrelgedoe duurde me toch iets te lang.
Volgens de Husband heb ik nu wel genoeg sjaals. Wat zal ik dan hierna breien?
