Sinds ik van mijn kleerkast een capsule closet maakte, vind je er nog maar weinig prints meer terug. Ik werd een basic girl, geloof ik, zo ergens rond mijn 43ste. Ik hou me aan mijn basiskleuren (wit, zwart, grijs), vulde aan met roze en kaki, combineer met jeans, en verder loop ik overal met een redelijke boog omheen. Ik heb er geen moeite mee, vooral omdat het het shoppen vergemakkelijkt én omdat ik nu zo goed als alle kledingstukken met elkaar kan combineren. Mijn limiet blijft 50 stuks, ondertussen al bijna 2 jaar, en het is des te langer des te eenvoudiger geworden.
Een hele inleiding om te zeggen dat ik plotseling nood had aan een grijze T-shirt. Ik (her)telde nog eens al mijn kledingstukken en ontdekte dat er ruimte was, hoera!
Pauli voorzag me van de perfecte viscose tricot in een heerlijke kwaliteit en ik haalde nog eens de Mandy Boat Tee boven. Eerder maakte ik met dat patroon al dit streepjesshirt, dat al na enkele maanden vol gaatjes zat ter hoogte van mijn buik. Voor mij is dat dus echt één van de grootste raadsels éver, die gaatjes in T-shirts, zowel bij mezelf als de rest van mijn gezin duiken ze vrijwel onmiddellijk op. Van waar komen die toch??
Soit, ik maakte dus een snelle Mandy Boat Tee en zoomde alles om met een rekbare siersteek (mijn nieuwe favoriete manier). Bij dat omzomen was ik aan de halslijn een beetje té snel, waardoor de siersteek op één plaats niet helemaal perfect synchroon loopt.
Vind ik dat jammer?
Ja.
Lig ik daar wakker van?
Nee.
Ik legde het voor- en achterpand maar liefst 6 cm minder van de stofvouw, want het shirt is een one size en echt wel héél ruim. Té ruim, zelfs voor mijn smaak. De mouwen liet ik zoals ze zijn, die zijn perfect.
Goeie basics, ik vind ze onmisbaar. En nu fingers crossed dat die fameuze gaatjes niet wéér opduiken…