Categorie: woonlust

Dochter 1 werd vorige week elf. En tegenwoordig zijn elf-jarigen al pubers. Ook hier. Manman, wat staat me nog te wachten?

Het toeval wilde dat haar idool, Meneer Bieber, nét op haar verjaardag in het land was. Dus over een kado moesten we niet lang nadenken. Twee tickets werden lang geleden aangekocht, en een slachtoffer om haar te vergezellen werd gezocht. Dat slachtoffer vonden we in mijn broer; je moet immers iets over hebben voor je petekind, vind ik.

Maar Dochter 1 blijft ook mijn klein dutske, elf of niet. Toen ik haar 10 jaar en 8 maanden geleden voor het eerst in mijn armen kreeg, zag ik een Monchichi’ke. Kennen jullie dat nog, die knuffels die in de jaren 80 mega-populair waren? Iedereen had ze, ik ook. 

We noemen Dochter 1 nog steeds Monchichi. En het werd tijd dat ze er zelf één kreeg. Kijk nu, de gelijkenis is toch treffend?

En om een hoopje elf-jarigen te entertainen op een feestje verzon ik iets creatiefs. We vertrokken van dit:

En dit alles…

…werd aan het eind van de middag zoiets:

Verder deden ze wat meisjes van die leeftijd doen: tateren, tateren, tateren.
En snoepen.

By the way: de vogeltjes zag ik bij Silly Old Suitcase, ze verkoopt prachtexemplaren in haar shop!

Waar ik dat hart al eens eerder verloor. En de Husband ook. Dat maakte dat we er opnieuw naartoe trokken, met z’n allen. We genoten volop, van die week in The City of Cities.

We keken naar de skyline.

Elke keer opnieuw.

We lachten met luie beesten in de Bronx Zoo.

We deden aan cultuur.

En aan gastronomie.

We hadden pretpark-plezier.

En kregen nekpijn.

We werden stil.

En kwamen ogen te kort.

We kregen nog meer nekpijn.

En moesten geregeld uitrusten.

Daarna hadden we weer energie voor tien.

En tot slot wilde ik nòg eens naar het schoonste gebouw ter wereld.

Ik weet het nu al zeker: ik moet weer terug.

Dochter 2 is in het bezit van een jurk van het merk Bobo Choses. Prachtige kleren, daar niet van, maar soms wat aan de duurdere kant. De spaarzame in mij bekeek dat ding van dichterbij en dacht: geen beleg en zelfs geen rits, dat kan ik ook! 

Dus tekende ik de jurk (A-lijntje, simpel) over op patroonpapier. En knipte hem daarna uit een lap probeer-stof. Voor de zekerheid. Want je weet maar nooit. En toen ik bedacht dat de oorspronkelijke jurk toch wel heel breed was schoof ik het patroon wat verder van de stofvouw.
Je raadt het al: als er geen rits in zo’n jurk zit, is die met zeer gegronde reden wat aan de brede kant. Tja.

Lostornen dus, en dus toch weer een rits erin. Ooit leer ik mijn lesje wel eens.

Dochter 1 heeft zich de jurk toegeëigend, en uiteindelijk is hij wel geslaagd. De zwarte bloemetjesstof is veel meer hààr ding, dus er werd niet om geruzied tussen de zussen. Want ook al verschillen ze twee jaar in leeftijd, qua kledingmaat is er amper verschil.

Ik knipte het voorpand door om er een paspel tussen te steken, en maakte zelfs zakken in de zijnaad. Dat deed ik nog nooit eerder, maar het is zo simpel als het eruit ziet.

De mouwen en halslijn werkte ik biaisgewijs af, en in de rug kwam dus een rits. Een gewone.

En de volgende keer maak ik de jurk écht zoals bedoeld. 

(stof bij Stoffenspektakel)

Ik ga ervoor. Ik negeer alle kou. De zon schijnt vandaag, dus het picknickdeken werd een feit. Eindelijk.

Eindelijk, omdat dit deken op de Zo Geknipt Sew Along agenda al in februari gepland stond. Toen kwam het er echter niet van. Verkeerde seizoen, andere prioriteiten, jullie kennen het.

Ik vond een wat stuggere bloemenstof die schreeuwt om een picknick. En in combinatie met een vichyruit kon ik er niet meer omheen, het lenteoffensief gaat van start! 

In plaats van linten uit stof gebruikte ik tassenband van wat mindere kwaliteit. Het deken is ook iets kleiner dan het oorspronkelijke patroon voorschrijft, 1m20 x 1m20, maar het zal ongetwijfeld vaak mee gaan op de fiets wanneer we erop uit trekken om te picknicken. Ik reken op een heerlijke zomer!

(stoffen bij Stoffenspektakel)

Zes werd ze al. Het Vriendinnetje van De Zoon. Dat wil zeggen dat hij dat binnenkort ook zal zijn. De tijd vliegt dus écht.

Voor haar verjaardag maakte ik een logeerkussen. Zo’n kussen kwam al vaker voorbij in blogland, maar ik vond nergens een geschikte handleiding voor wat ik in mijn hoofd had. Zelf rekenen en tekenen dan maar!

Ik wilde er een open zakje in, en eentje met een rode rits.

Er moest een handvat aan. En rode paspel.

Toevallig vond ik nog de perfecte gelukspaddestoel. En een restje rode flockfolie.

Aan de stof twijfelde ik heel erg lang vooraleer ik ze kocht. Maar nu het kussen af is (in recordtijd, voor wie nog steeds denkt dat mijn dagen uit 48 uur bestaan) vind ik het het mooiste kinderkussen dat ik tot nu toe maakte.

Een héle gelukkige verjaardag, Lola!

(beide stoffen bij Stoffenspektakel – paspel bij Veritas)

Een collega slash vriendin slash schrijfster kan zichzelf de komende weken zo noemen, wanneer ze ergens ten noorden van New York met een aantal gelijkgestemden de hele dag niets anders zal gaan doen dan schrijven, schrijven, schrijven. Ik beeld me haar in, in een groot koloniaal huis mét porch en schommelstoel, wapperende witkatoenen gordijnen en het ruisen van een zee. Of bomen, dat mag ook. En in de keuken een struise Afro-Amerikaanse kokkin die haar en de andere auteurs op regelmatige tijdstippen van heerlijk eten zal voorzien. Zucht.

Welgeteld een uur voordat ik naar haar afzakte voor een glas, stak ik nog snel recept 17 in mekaar. Een stoffen kaft in mijn – en haar – favoriete bloemenstofje dat nu echt bijna op is. Rond een schrift waarin ze alle indrukken als “writer-in-residence” kwijt kan als ze dat wil. Want écht schrijven, dat doet ze wel op een computer zeker?

Geen elastiek in huis, too last-minute dit project, dus een gewoon lintje alleen maar voor de sier. Maar wel de mooiste knoop uit de collectie er rond.

Schrijf ze, Els! En geniet!

Graag maak ik nog snel even reclame voor de actie die Petits Pirates en Ladybug & Co organiseren voor de Stichting Happy Hippo. Driehonderd vlaggenlijnen, dat is het doel. De mijne zijn bijna klaar. Doen jullie ook nog snel mee? Hier of hier lees je wat je moet doen. Een kleine moeite, als je ’t mij vraagt, en voor heel veel kindjes de kers op hun taart!

Tijdens de luie zondag van gisteren maakte ik een B1 en een D1. En een Elisanna clutch in Petit Pan. Het mannelijke ritstasje lag al een tijd klaar. En alle vier gaan ze vandaag op de post. Sommige komen hier vlakbij terecht, andere moeten helemaal naar Nederland. Maar ik hoop dat ze allemaal een blij gezicht toveren bij het openmaken van de respectievelijke brievenbussen. Een beetje Kerstmis midden maart misschien.