Auteur: byevamaria

De kinderen zijn hier thuis gròte fan van de heerlijke hoorspelen van Het Geluidshuis. En de Husband en ik trouwens ook. Het zijn prachtige sprookjes, verteld door bekende superstemmen. Vaste waarde is Warre Borgmans die elke keer de verteller is, aangevuld door krakken als Tine Embrechts, Tom Van dyck, Frank Focketeyn en nog heel veel andere geweldige acteurs en niet-acteurs (Jan Becaus as himself!). Alle verhalen hebben een dubbele laag, waardoor je als volwassene bijna harder lacht en geniet dan de kinderen. Super. Lange autoritten worden plots leuk op deze manier.

Hun laatste uitgave was “De Bremer Stadsmuzikanten”. Ik hoefde dan ook niet lang na te denken toen ik deze applicatie vond. De Zoon verdiende ook eens een (gepimpt) kledingstuk, niet?

(applicatie bij Stoffenspektakel)

Ik kocht de stof vorige winter op de markt in Maastricht. Het is een dikkere tricot-achtige stof waarvan ik dacht dat ze wel hanteerbaar zou zijn, ik heb namelijk een beetje schrik van tricot-achtige stoffen. De schrik was onterecht, het verwerken verliep supervlot, dat jurkje was in no time klaar!

Ik tekende het patroon zelf, op basis van een verlengde T-shirt. De kraag maakte ik in de stijl van wat Griet vorig jaar al deed, en dat past wel op zo’n winterjurk. De korte mouwen van een jurkje dat ik eerder al eens maakte, verlengde ik en zoomde ze gewoon om met een tweelingnaald.
De afwerking aan de binnenkant van de kraag was niet netjes, ik heb geen overlock. Dus maakte ik er een biaislint aan in een contrasterende kleur, dat verdoezelt het gebroddel.

Voilà, een dikke broekkous, laarzen, en de winter kan beginnen! (Maar niet te rap, ik hoor het jullie al denken :-))

Vandaag een supersnelle pasta gemaakt, favoriet van mezelf! Ik vond het idee ooit in Delicious maar weet begot niet meer in dewelke. Ik heb het recept in mijn hoofd, als je het al een recept kunt noemen, zò gemakkelijk!

nodig (voor 4):

500 gr kerstomaatjes

2 teentjes look

verse basilicum

500 gr scampi

mozzarella bolletjes of parmegiano

500 gr linguini of spaghetti

olijfolie

doen:

Tomaatjes halveren, besprenkelen met olijfolie, peper en zout in de oven laten roosteren/grillen. Pasta beetgaar koken. Scampi bakken, fijngesneden look toevoegen. Gare tomaatjes toevoegen aan scampi samen met wat kookvocht van de pasta. Handvol basilicum grofhakken en toevoegen. Opdienen met geraspte parmegiano of bolletjes mozzarella en een goeie scheut olijfolie.

En eens in mijn bord draai ik er eens goed met de Chili Explosion over (de beste uitvinding éver!).

De rok waar ik al weken aan pruts. Die rok van dat stofje dat nog van ons moeke was. Ik liet het jullie al eens zien. Hij lag al een tijd geknipt. Toen bijpassende paspel gezocht. Een blinde (!) rits. Toen getwijfeld. Nog eens getwijfeld. Maar vandaag afgewerkt!

En het moet gezegd : het ging vlot. De uitleg in Madame haar boek was zo duidelijk dat ik het na drie keer lezen al begreep. De blinde rits is deze keer zelfs écht blind! De paspel past schoon, er zit een belegske in, enfin, wat mij betreft kan het niet beter. Ik heb de plooi niet vastgestikt, maar misschien ga ik dat nog doen als ik merk dat hij dan beter blijft zitten tijdens het dragen. Jo deed daar al eens een truc voor uit de doeken.

Niet voor een iPad, maar voor zo’n klein computerke, hoe heet zoiets eigenlijk? Het is een laptop, maar dan in miniformaat. Vriendin T had dat zichzelf kado gedaan en met een big smile en mijn eerste haakles in ruil vroeg ze me om een hoesje. Wie mij kent weet dat ik zelden nee zeg. Nu ook niet, ah nee, we dronken immers Cosmopolitans!

Enfin, dat computerke werd gemeten en op het wereldwijde web ging ik op zoek naar een geschikt model. Het moest iets gewatteerd worden, want zo’n mini-laptop is toch 3 cm dik, een hoes met karton zou lastig zijn. En toen kwam ik deze handleiding tegen. Het model sprak me aan, en ik was er bovendien van overtuigd dat T het ook mooi zou vinden, wat toch niet onbelangrijk is …

Dus ik haalde mijn favoriete retrostofke nog eens boven (gelukkig is T ook into retro), zocht een bijpassend katoentje voor de binnenkant en de faux-flap (geweldig woord!) en begon eraan. Na een uurtje werd het dit :

De hoes is gewatteerd en gevoerd. Ik ben alleen niet zo tevreden van de achterkant, daar zou ik voortaan geen faux-flap meer opzetten. En dat had ik op voorhand kunnen bedenken natuurlijk.

De aandachtigsten onder jullie hadden waarschijnlijk al gemerkt dat de knoop niet aangenaaid is. Dat durf ik ook nog niet, want ik heb dat computerke niet bij de hand om te zien hoe strak die sluiting moet zitten. Die knoop aannaaien, dat zal T zelf moeten fiksen! 

En voor de kabels allerhande die bij zo’n ding horen stikte ik nog snel een bijpassend zakje.

En nu maar hopen dat alles past …
(oranje stof bij Pauli – retrostof bij stoffenmarkt Eindhoven)

Dochter 2 kreeg een herfstjurk. Da’s logisch, met de herfst in aantocht (alhoewel het nu weer plotseling zomer is!). Het stofje had ik al heel lang en kocht ik ooit in Mechelen op een uitverkoop. Ik maakte op goed geluk een beleg en stak er zelfs een rits in. Jaja, een rits, dames en heren! Niet geweldig goed gelukt hoor, maar ach, een vestje erover en geen kat die dat ziet 😉

(En van de rits geen foto, ik heb wel mijn trots hè!)

Ik maakte ook een bloemenbroche volgens het handleidingske van Mme ZsaZsa, maar die was er na enkele uren al af, met zelfs een scheur in het jurkje tot gevolg. Waar ze blijven aanhaken was, de Dochter, is mij een raadsel (en haarzelf ook). Ik verving de verloren broche dan maar door een gekochte lederen versie. Die het scheurtje moet verstoppen. 

Tja, kinderen hè.

Ik geef het toe, het een is een vreemde combinatie. Ze hebben ook niks met mekaar te maken natuurlijk. Maar ik beloofde een kussen aan de Zoon en ondertussen maakte ik ook nog een konijnen-prototype. Als knuffel, vooraleer jullie rare ideeën krijgen.
De stof voor het kussen was snel beslist. Piraten en sterren, zò mannelijk 😉

Het konijn zag er in mijn hoofd geweldig uit. De assemblage verliep iets minder. Nu ja, het valt nog mee, voor een prototype dan toch. Jullie merkten natuurlijk wel dat het konijn blind is. Ik vergat de ogen namelijk te stikken. Knoopjes dan maar, hoor ik jullie allemaal denken. Ja, ooit misschien.   
(verknipte piratenkussensloop bij Zeeman – ruitjes en sterrenstof bij Pauli)

Voelen jullie dat ook? Er hangt een zweem van herfst in de lucht, al een hele week. De zon schijnt nog wel, maar niet meer op overvolle toeren, ’s avonds vooral wordt het echt kil. Is dit het einde? Het einde van een zomer die er eigenlijk nooit echt volle bak was? Moeten mijn vlaggetjes al weg uit de tuin? Of houden we nog effe koppig vol?
(Meer gluren bij de buren ? Kijk voor de volledige lijst met deelnemers bij Barbara.)