Ja, je leest het goed: the first. Dat betekent dus dat er ook nog een the second zal komen, al moet ik eerst even afkicken van dit soort jasjesmakerij. Ik ben het wat beu.
Begrijp me niet verkeerd: de Zoon was heel enthousiast met zijn exemplaar (de Legend, de kinderversie van Drew) en Dochter 2 kreeg op één dag tijd wel honderd complimenten, zei ze. Drew is dan ook hip, het patroon verscheen in de laatste Fibre Mood en blijkt een bestseller.
Waarom ik dan moet afkicken? Wel, ik vind het een pittig project. Niet qua moeilijkheidsgraad, dat valt echt héél erg mee, maar wel qua tijd. Met bijna 20 patroondelen en veel dubbel topstitchwerk hoort dit soort projecten meestal thuis in mijn categorie ‘geen goesting in’. Jullie weten dat al langer: het moet vooruit gaan hier op naaivlak. En dit gaat absoluut niet vooruit. Niet.
Wanneer naaisels te lang duren om te maken, vind ik het niet meer plezant. En daarenboven moest ik continu niezen.
Ik kreeg namelijk acute astma, want jongens, wat pluist die dikke corduroy! (Topkwaliteit wel, en superlicht en soepel, uiteraard van bij Madeline de Stoffenmadam.) Héél mijn atelier leek een dun laagje donkergroene haartjes te hebben en ik stofzuigde me gaandeweg te pletter. Zò blij dat die jas klaar was.
Ik maakte maat S wat voor mijn Dochters eigenlijk nipt is, maar aangezien ik het jasje niet voerde, zal het ook enkel gedragen worden op niet-koude dagen en is het dichtknopen van jassen hier sowieso al een strijd die al lang heb opgegeven. Tieners. Ze weten het àltijd beter.
Voor Dochter 1 ligt okergele dunne ribfluweel klaar, ook van bij Madeline de Stoffenmadam. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat die niet zo erg gaat pluizen als deze groene, want ik begin nu al te niezen. Gezondheid!
