Het begon zo: ik kocht bij Huis van Katoen liefde-op-het-eerste-zicht-stof. Een koraalroze viscose met luipaardprint. Eerder die dag zag ik op op IG namelijk deze geweldige Arlette-rok verschijnen en wist ik meteen dat ik die ook wou. En de perfecte stof diende zich zomaar aan.
En toen. Toen breide zij een trui voor mij en wilde ik voor haar een Dolores (mijn favoriete rokkenpatroon) maken. Want voor wat hoort wat, uiteraard (al helt de weegschaal hier serieus hard naar haar kant, dat wel). Ik repte me opnieuw naar Huis van Katoen en kocht er opnieuw de liefde-op-het-eerste-zicht-stof (we hebben een beetje dezelfde voorliefdes, zij en ik).
Dolores 1 werd gemaakt en in afwachting tot bezorging op een kapstok gehangen.
En toen. Toen begon ik aan het aanpassen van het Arlette-patroon. Want ik wilde natuurlijk geen gewone Arlette waarvan het patroon gewoon in het Fibre Mood magazine zit. Natuurlijk niet. Ik wilde de Arlette met de grote ruffle waarvan ik het patroon bijna hélemaal opnieuw moest hertekenen en aanpassen. Op een – vind ik – nogal omslachtige en ingewikkelde manier, waardoor ik een hele voormiddag patroonpapier verspilde, knipte, plakte en zuchtte.
Na 2,5 uur was mijn patroon klaar. Dacht ik. Hoopte ik. Maar onderweg werd ik alleen maar onzekerder over of ik het wel goed had gedaan en of die rok me wel zou passen, of überhaupt zou stààn. Waarop ik naar Dolores 1 op de kapstok keek en op zeker speelde.
Dus verscheen Dolores 2. In een maatje groter en met een andere kleur knopen maar verder hélemaal identiek aan Dolores 1. En ik ben blij dat ik het deed, maar vanbinnen heb ik wel spijt dat ik niet heb doorgezet met Arlette. Wie weet wat voor een love story was dàt geworden…