Via het IG-account van Fabrik Unik zag ik een viscose crêpe voorbij komen met kraanvogels op. Prachtig. Maar tegen de tijd dat ik besliste om ze te kopen en wist wat ik ermee wou maken, was ze uitverkocht. Gelukkig kwam ze opnieuw binnen en kon ik toch nog een paar meter in mijn armen sluiten.
Het plan was om er een wijde broek en een topje uit te maken voor een feest waar ik half juni naartoe moest. En dat deed ik ook. Het patroon van de Leila-top uit een oude LMV werd nog eens bovengehaald en voor de broek doorbladerde ik een tiental patroontijdschriften bij Madeline. Uiteindelijk werd het ook een patroon uit La Maison Victor: de Sue broek.
Uit ervaring weet ik dat de LMV-patronen àltijd te groot uitvallen. Ik maak systematisch maat 38 en al even systematisch moet ik de boel uiteindelijk toch verkleinen. “Deze keer gaan ze me niet liggen hebben,” dacht ik. En ik maakte de broek in maat 36.
Jullie raden het al. Maat 36? Dat had ik beter niet gedaan. Laat ons zeggen dat ze een beetje krap is. Ik krijg ze dicht, ik kan er mee rechtstaan, ik kan erin ademen. Maar dan stopt het. Zitten is geen optie, eten of drinken al evenmin. Ik hoopte dat een paar weken géén zoute ribbelchips knabbelen voor tv alles zou oplossen. Misschien wel, maar zoveel karakter had ik dus ook niet. Zelfs shapewear kan de boel niet echt redden. Fail.
Aan de rug van het topje stikte ik een elastiek die alles iets beter laat aansluiten. De juiste BH zat in de was op het moment van de foto’s, helaas. En het topje een beetje beter strijken had ook gekund, merk ik nu…
Voor het feest droeg ik een jurk uit mijn kast. Met een elastiek in de taille en bijgevolg veel ruimte om te kunnen eten, drinken, zitten én dansen. Misschien als ik ooit tòch wat karakter kweek, kan ik deze broek wat langer dan een uurtje aanhouden zonder angst eruit te scheuren. Ooit eens. Wie weet.