De blogcollega’s die mij wat beter kennen, weten het. Een hoodie: ik begrijp dat niet. Zo’n lap stof die op je rug hangt te hangen, veelal zonder doel (bij een trui dan toch), het is iets waarvan ik nooit de hipheid of schoonheid zag. Laat staan het nut.
Maar de Zoon vroeg er plots om. Want dat is zo gezellig, mama.
Ah, gezellig! Aan gezellig doe ik graag mee dus haalde ik SVDHZ nog eens boven en knipte een trui mét kap uit een effen gele zomersweat die hier nog lag.
Eigenlijk was het plan niet zozeer het naaien van een sweater, maar wel het uitproberen van mijn Cameo. Ik kocht die na lang aarzelen toch, ergens in de herfst. Tine leerde me de kneepjes van het vak, en toen bleef het weer even stil. Tot deze week dus: #3200!
De postcode van onze stad. Die opdruk stond al een tijdje vast dus ik ging dat klusje – zoals gewoonlijk – eens snel klaren. Een eerste poging mislukte omdat ik de tekst vergat te spiegelen. Een tweede omdat ik mijn strijkijzer te warm zette en het boeltje volledig smolt met een onherstelbaar voorpand tot gevolg.
Geen stof genoeg om een volledig nieuw voorpand te maken, dus knipte ik de bovenste (geruïneerde) helft er af en zette er een nieuw stuk aan. Poging drie: en wéér vergat ondergetekende te spiegelen. Ik vloekte – héél luid, mijn kinderen kunnen het bevestigen – en deed van poging vier.
Vierde keer, goeie keer. Geslaagd snijwerk, geslaagd strijkwerk, en nu fingers crossed dat die flex ook blijft zitten voor de rest van zijn leven.
Die Cameo en ik, wij moeten nog wat aan teambuilding doen, I tell you.
