Het was niet eerlijk. Grote zus had al een vakantie/logeer/leeskussen en zij nog niet.
Natuurlijk is dat niet eerlijk als je drie bent, dus schoot deze meter in actie. Sneller dan haar schaduw.
Dat laatste is overdreven, want er heerste hier een naaipauze van wel meer dan een week. Overkomt me zelden, eigenlijk. Maar soms heb ik er gewoon geen goesting in. Het winteruur zit daar voor iets tussen, want eens het licht uitgaat buiten, gaat het licht bij mij ook uit en wil ik zeteltje-dekentje-wijntje-chipske. (En vooraleer jullie denken dat wat ik wil ook dagelijkse realiteit is: think again.)
Ik legde Gorgeous Gisèle vier stoffencombinaties voor, gaande van sober zwartwit en lieflijk roze tot hippe flamingo’s, ook roze. Maar het kind had geen 5 seconden nodig en wees zonder verpinken de kleurrijkste boerderijstof ooit aan. “Die!”
Alle subtiele pogingen van mama, papa en mijzelf om toch te kiezen voor iets minder schreeuwerig en meer stijlvol werden op een duidelijke “nee” onthaald. Want jullie zagen het misschien niet (wij ook niet trouwens) maar de kleuter spotte in al die boerderijdrukte een paard. Een paard, ja. Het beest waarvoor beide nichtjes een soort van fetisj ontwikkelden die niet meer te negeren valt. De volwassenen roloogden, de kleuter lachte breed.
Ik maakte ooit een handleiding voor dit soort kussens, dus als jullie zin hebben om ook eens aan de slag te gaan en kindjes blij te maken met een vrolijk stofje: hier moet je zijn. Het is bijna Sinterklaas/Kerstmis/Nieuwjaar, zeg niet dat ik jullie geen tips gaf.