Nadat een aantal co-blogsters mij introduceerden in de wereld van breipriemen en wol, bleek dat ik dat eigenlijk wel plezant vond, zo een beetje breien af en toe. Met zo’n langzaam groeiend warm lapje op mijn schoot spendeerde ik ettelijke avonden, en na mijn eerste breiwerk volgden er nog twee.
Ik breide gewoon rechttoe rechtaan volgens wat summiere instructies die ik van haar kreeg. Werkelijk, méér dan rechts en averechts kan ik niet. Ik heb ook niet echt die ambitie, al kan ik me wel verwonderen over de schone steken en prachtresultaten die ik in blogland (zoals hier, hier en hier) en op instagram (check mijn collega @apella.knits!) tegenkom. Breien is voor mij gewoon even verstand op nul en zonder al te veel nadenken een routineuze handeling uitvoeren. Dat klinkt een beetje boring misschien, maar toch.
Ik breide dus een tweede en derde vest, voor Dochter 1 én 2. De wol (waar ik – de gierigaard – alweer niet te veel geld aan wilde uitgeven) komt gewoon van bij Zeeman. Voor €2/bol (ik had er 3,5 nodig per vest) kon ik alvast niet sukkelen en aangezien de smaken van die tieners veranderen in een vingerknip maak ik me dus ook niet druk als ze dat ding maar een half seizoen willen dragen.
Ik brei ook helemaal niet mooi egaal, laat dat duidelijk zijn. Op dat vlak is er mega-veel ruimte voor verbetering…
Ik kocht vorige week opnieuw 4 bollen bij Zeeman, van een oude-roze variant met zwarte spikkels. Ik zie een oversized trui voor mezelf, nog geen idee of dat goed zal komen… Hoe dan ook: you’ll be the first to know!