Toen Mon Depot een collectie Maan-stoffen verkocht, belandde er nogal snel een meter van de groene blaadjesstof in mijn virtuele winkelmand. Geen idee wat ik ermee zou aanvangen, maar ik vond ze zo mooi dat laten liggen geen optie leek. Eenmaal in de brievenbus zag ik het meteen: in combinatie met de lederen tassenband die hier al een tijd lag én een restje groen nepleer van toen moest en zou het een tas worden.
Iets eenvoudig, dacht ik. Een tote bag zoals dat heet. Makkelijk te maken, snel klaar.
’s Avonds in mijn bed kreeg ik plots het idee om de tas zo te maken dat de naden aan de buitenkant zouden zitten. Afgewerkt wel, maar toch zichtbaar om het boxy effect van de tas te versterken.
Dat is snel bedacht, maar bleek niet zo snel gemaakt. Halfweg had ik al spijt dat ik het toch niet op de traditionele manier had aangepakt. Maar het lukte uiteindelijk wel, met wat extra gezucht weliswaar.
Maar toen kwam het. Rivetten. Serieus, terwijl ik dit typ krijg ik alweer kippenvel. Ik deed dat dus nog nooit, maar mevrouw Hexagoon duwde me zo’n Prymsetje in mijn handen en zei: “Kloppen, kind. Niks in zijn eigen.”
Ik testte het voor de zekerheid eerst toch uit op een restje. En het kwam goed, dus ik blij.
Die blijdschap was van erg korte duur. Beginnersgeluk, dàt was het, ongetwijfeld. Want vanaf dan kreeg ik geen enkele rivet deftig in mijn tas geklopt. De ene na de andere mislukte, de stress om heel de tas te verkl*ten (pardon my French) nam stelselmatig toe. Jànken kon ik. Dééd ik.
Van de 8 rivetten zitten er uiteindelijk 3 in zoals het hoort. Pover resultaat, en oh-zo-jammer. Want die tas is echt zo schoon… en die lederen hengsels ruiken zo professioneel en al.
Ik nam ze vorige week mee naar school. En guess what : bij thuiskomst lag er al één rivet op de vloer. Dus nu staat ze hier, in een hoekje, zielig te wezen. Ik haal ze binnenkort uit elkaar en begin opnieuw. En dan roep ik heel luid op Annelies de Rivetten-Queen.
Maar eerst mijn trauma verwerken…
