Ik naaide voor de Zoon, wat niks nieuws is. Maar ik naaide ook voor de Husband en dàt mag als uitzonderlijk genoemd worden! Want ik fabriceerde al wel eens een hippe sjaal en een das (nooit meer!) maar een echt kledingstuk never ever. Een unicum dus, vandaag op deze blog.
Wat kledingstijl betreft heb ik over de Husband zeker niet te klagen. Hij koopt zijn kleren meestal zelf en over het algemeen loopt dat prima. Maar af en toe slaat hij de bal volledig mis… Zoals die keer dat hij met een T-shirt thuiskwam met een tropische print. Pas op, ik hou wel van tropisch, maar dit was van het goede te veel, believe me. Alsof Magnum rondliep op Temptation Island, zoiets.
Dat shirt werd één keer gedragen. Op Bali, want daar kwam hij er nog net mee weg. En ik zette gewoon mijn zonnebril op. Maar onlangs broedde ik op een plan. Ik kocht bij Pauli effen zwarte tricot en verknipte de tropische boel om daarmee te combineren. Less is more, you know.
Van de restjes kon er nog nét een T-shirt voor de Zoon uit. En die twee (die zo al twee handen op één buik zijn) werden daarmee het gelukkigste vader-zoon duo ter wereld. Aaaaaah…
Voor het grote patroon gebruikte ik een goed passende T-shirt en tekende dat over. Dat van de Zoon werd een Billie. Ik behield de afgewerkte zomen van het oorspronkelijke T-shirt om nòg minder werk eraan te hebben.
Op een wip zat alles in elkaar. En nu is die drukke print meer dan oké, helemaal nù!
(zwarte tricot bij Pauli)