Ik maakte al enkele Theo’s in het verleden: de wedstrijdversie (nog steeds mijn favoriet), de oefenversie, de échte versie. Deze versie, nummer vier dus, is er eentje in een stof waarvoor ik vanaf de eerste minuut een boon had. Ik herinner het me nog goed: ik gaf een workshop over de Louisa van Compagnie M en nog vooraleer de versie in deze stof van één van de deelneemsters af was, was het mijn favoriet.
Ik ga zelden écht op zoek naar een bepaalde stof, een mens kan niet alles kopen wat hij mooi vindt, nietwaar. Maar toen ik langsging bij Het Huis van Katoen en de rol al van ver naar mij knipoogde, tja… toen kon ik echt niet anders.
Geen typische jongensstof, met nogal veel roze eigenlijk. Maar ach, een stoere kerel zei me ooit: Roze is gewoon rood met een beetje wit. En mijn Zoon, die kan dat wel hebben.
Ik maakte de bijna-eenvoudigste Theo, zonder hoekjes of andere folies. Ik stak enkel een paspel in de rugpas. Geen roze nee, al was dat wel mijn eerste idee, I admit.
Lange mouwen werden het natuurlijk, de winter is in aantocht. Met een accentkleur voor de binnenkant van de manchetten (spot the mistake trouwens), net als voor de binnenste rugpas.
Zo’n kleurrijke stof, het kan mij extra bekoren tijdens de komende donkere maanden.
