Want zo heet dat. Een pyjama met korte broek. Een shortama dus. Raar woord.
De Husband bracht eens heel lang geleden een lap stof mee van de Leuvense markt. Kersenpitje vertoeft daar wekelijks en hij dacht mij een plezier te doen. Dat deed hij ook, hoor: iets over een gebaar en tellen en je-weet-wel. Maar het was tricot. En ik zat in mijn ik-ben-bang-van-tricot-tijdperk. Bovendien zei de print me helemaal niks.
Maar enkele weken geleden kreeg dat lapje (50 cm, veel te weinig, maar what does he know) een doel en toverde ik het om in een shortama. We zullen het stashbusting noemen. Of roeien met de riemen die je hebt.
Niet genoeg tricot voor een matching pyjamabroek betekent alternatieven zoeken. Effen tricot lag ook niet in mijn voorraad. Ik vond wel een te korte zwarte legging van een Dochter.
De taille van die legging was perfect, de lengte kortte ik serieus in. Met boorden van de restjes eekhoorntricot kan er toch nog van een sort of geheel gesproken worden, niet? Dat de naden niet matchen ligt volledig aan mijn onnauwkeurige werk op een donkere avond, voor een pyjama kan mij dat niet erg schelen.
En de Zoon? Die was weer keiblij met zijn nieuw slaapgerief, ondertussen al een beetje afgewassen van het vele dragen. Hijzelf was duidelijk nog niet gewassen tijdens de fotoshoot. Zalig, toch?
