Een eeuwigheid geleden kocht ik een meter Petit Pan, helemaal niet wetende wat ik er ooit mee zou aanvangen. Ik kan me dat nu niet meer voorstellen, want ik koop stoffen meestal heel gericht. Tenzij ze echt té mooi of een té goeie deal zijn om ze te laten liggen.
Dat terzijde.
In de testfase naar de communie van de Zoon moet er geoefend worden. Geoefend op, oh help, hemden met lange mouwen. Lange mouwen ja, ik loop meestal met een grote boog rond zo’n dingen heen. Dingen die ik nog niet deed, en waarvan ik altijd denk dat ze aartsmoeilijk zijn.
Zonen 09 to the rescue, again. Als zij het me niet uitgelegd krijgt, dan niemand, dacht ik. Handleidingen die zo gedetailleerd zijn dat iedereen van goeie wil ermee aan de slag kan. Dus nam ik die meter Petit Pan die daar toch maar lag te liggen.
Et voilà. Een Theo met lange mouwen in maat 134 small. Al heb ik wel gezucht. Meermaals zelfs. Maar dat ligt aan mijn drama-queen-gehalte, that’s all.
Een Theo met een paar hoekjes af. Letterlijk. En ook figuurlijk want ik presteerde het toch weer om het “anders” te doen: aan het zakje knipte ik de verkeerde hoek eraf waardoor ik het esthetisch gezien aan de andere kant van het hemd moest zetten, vond ik. Is dit nu een meisjeshemd, nee hè?
Soit, meisjeshemd of niet: testcase geslaagd. Ik weet wat ik moet weten, ik kan (bijna) wat ik moet kunnen. Op naar de volgende horde!
(stof bij Petit Pan Antwerpen)