Ik denk niet dat ik ooit al zoiets kleins naaide als deze garderobe.
Ik denk ook niet dat ik ooit überhaupt zoiets kleins wìlde naaien. Zò’n gepruts!
Maar kijk, Baby Anabelle had kleren nodig vond ik, want ze lag er altijd wat unfashionable bij, zo in een veel te grote sponsen pyjama. Dus nam ik de maten van haar plastieken lijfje en begon er aan. Een rokje en een jurkje, dacht ik. Eventueel nog een T-shirtje.
En toen kwam het. Een soortement van verslaving kicked in. Nadat dat ene rokje en T-shirtje klaar was, volgde een tweede ensemble.
En een halve kleerkast.
Met inbegrip van een wollen manteltje, inclusief rudimentaire afwerking.
En een slaapzakje.
En nu ik toch bezig was, maakte ik nog snel een kussentje en dekentje.
Enfin, Baby Annabel kan er weer even tegen. Als alles past tenminste. En anders beginnen we gewoon opnieuw, zeker?
Qua restjesverwerking kan dit ook wel tellen, trouwens. De mand is weer wat leger.