Of er nooit eens iets mislukt als ik naai.
Maar jawel, gij.
En waarom ik daar dan nooit over blog.
Mijn ego, tiens.
En niet dat mijn laatste naaisel een miskleun is, integendeel zelfs. Nee, ik maakte een prachtjas. Het liep pas mis toen Dochter 2 hem aantrok. Te klein. Echt veel te klein. Dju toch. Ik vloekte, en 13 madammen vloekten van op afstand met mij mee.
Van in het begin:
Met 14 trokken we naar zee, voor een weekend vol creativiteit en met heel veel goesting. Alleen had ik niet echt grootse ambities: wat dekentjes, kussenslopen, eventueel een rokje. Tot Dochter 2 met een dramatische blik in haar ogen haar winterjas met e-nor-me scheur toonde. Uit mijn mond kwamen boze woorden, in mijn hoofd brandde een lampje: de Jackie. Ik troostte mezelf en de Dochter en trok very last minute naar Pauli voor wol, teddy-fleece en matelassé voering (weer een nieuw woord geleerd, danku Isabelle).
En eigenlijk had ik kunnen weten wat er uiteindelijk zou gebeuren. Dochter 2 is groot. En heeft een breed bovenlijf. Ze wordt pas 10 in mei, en past eigenlijk zelden nog in maat 140… Enkele telefoontjes naar de Husband deden me beslissen de mouwen te verlengen, maar aan de breedte veranderde ik niks.
Voor de binnenkant van de zakken gebruikte ik een restje katoen (danku again, Isabelle).
Op de rug kwam bronskleurige paspel, wat de jas meteen opwaardeerde. De groene voorziene knopen liet ik aan de kant en ga ik morgen nog vervangen door bronskleurige.
Het patroon en de bijhorende werkbeschrijving zijn zo duidelijk dat die Jackie als vanzelf vanonder mijn naaimachine kwam. Oké, er kruipen wel wat uren werk in, maar zo lang dat vlot gaat hoor je mij niet klagen.
De jas zal goed terechtkomen, sowieso. En ondertussen heb ik mijn naaiskills weer een klein beetje verbeterd. Na nieuwjaar bekijk ik dat patroon eens rustig, meet ik de Dochter grondig op en wie weet lukt het met geen al te grote aanpassingen wel om een grotere versie te maken. Na nieuwjaar, als de goesting er is.
De teleurstelling aan het eind van dit naaiweekend doet op geen enkele manier afbreuk aan de fijne twee dagen die ik daar in Knokke had. De grootste blind date uit mijn leven werd een super ervaring: dus dankjewel Annick, An, Nele, Isabelle, Sharon, Kir, Sanne, Patricia, Fien, Nele, Claudia, Kris en Nele voor jullie oooh’s en aaah’s. En voor het meevloeken via Instagram.
(alle stoffen bij Pauli – bronzen paspel bij Stoffenspektakel)