Ik heb enkele manden vol resten stof. Sommige stukken zijn groot genoeg om er een voorpand voor een kussen uit te krijgen, van andere worden wel eens ritszakjes gemaakt. Maar er zijn ook mini-restjes, en hoe klein ook, ik krijg het zelden over mijn hart ze weg te gooien.
Bij Maartje zag ik in maart wat zij ermee van plan was, dus begon ik 2 maanden geleden te knippen. Lapjes van 9×9, en uiteindelijk ook een deel van 11×11. En toen ik een hele berg had geknipt begon ik te puzzelen. Pure therapie! Het duurde weken, maar dat was niet erg, want langzaamaan zag ik het deken groeien tot de gewenste grootte.
Aan de achterkant kwam een dunne plaid in blauwe fleece, die meekwam van op een vliegtuig. Toen ik het teveel eraf knipte, zag ik dat er een label aanhing…
Oeps. My mistake…
De lapjes zijn bijlange niet allemaal even recht en groot, maar dat maakt het deken zo charmant. Het zit boordevol stukjes herinneringen, vele uit mijn pre-blogtijdperk. Een reis door mijn naaiwereld, zeg maar:
1. gele sterren van een Tammy-rokje
2. snoepkindjes van een rokje en het auto-cd-tasje
3. wereldstof van een speelgoedzak
4. de blauw-groene lotussen van de opbergdoos
5. de lelijkste stof ter wereld die ik zomaar kreeg van Hanne
6. paarse bloemen van een tule-rokje
7. kabouters en paddestoelen van een ritszakje
8. vintage bloemen van een kussen
Ik kan nog wel even doorgaan, maar voorlopig hou ik het hier maar bij. En mijn restjesmanden zijn nog steeds niet leeg, dus er komt vast wel eens een vervolg. De klimaatsveranderingen in acht genomen zal het nodig zijn ook.
(met dank en oprechte excuses aan KLM :-))