Dochter 1 werd vorige week elf. En tegenwoordig zijn elf-jarigen al pubers. Ook hier. Manman, wat staat me nog te wachten?
Het toeval wilde dat haar idool, Meneer Bieber, nét op haar verjaardag in het land was. Dus over een kado moesten we niet lang nadenken. Twee tickets werden lang geleden aangekocht, en een slachtoffer om haar te vergezellen werd gezocht. Dat slachtoffer vonden we in mijn broer; je moet immers iets over hebben voor je petekind, vind ik.
Maar Dochter 1 blijft ook mijn klein dutske, elf of niet. Toen ik haar 10 jaar en 8 maanden geleden voor het eerst in mijn armen kreeg, zag ik een Monchichi’ke. Kennen jullie dat nog, die knuffels die in de jaren 80 mega-populair waren? Iedereen had ze, ik ook.
We noemen Dochter 1 nog steeds Monchichi. En het werd tijd dat ze er zelf één kreeg. Kijk nu, de gelijkenis is toch treffend?
En om een hoopje elf-jarigen te entertainen op een feestje verzon ik iets creatiefs. We vertrokken van dit:
Dat werd omgetoverd tot dit:
En dit alles…
…werd aan het eind van de middag zoiets:
Verder deden ze wat meisjes van die leeftijd doen: tateren, tateren, tateren.
En snoepen.
By the way: de vogeltjes zag ik bij Silly Old Suitcase, ze verkoopt prachtexemplaren in haar shop!