Een stad naar mijn hart.
Waar ik dat hart al eens eerder verloor. En de Husband ook. Dat maakte dat we er opnieuw naartoe trokken, met z’n allen. We genoten volop, van die week in The City of Cities.
We keken naar de skyline.
Elke keer opnieuw.
We lachten met luie beesten in de Bronx Zoo.
We deden aan cultuur.
En aan gastronomie.
We hadden pretpark-plezier.
En kregen nekpijn.
We werden stil.
En kwamen ogen te kort.
We kregen nog meer nekpijn.
En moesten geregeld uitrusten.
Daarna hadden we weer energie voor tien.
En tot slot wilde ik nòg eens naar het schoonste gebouw ter wereld.
Ik weet het nu al zeker: ik moet weer terug.