Op mijn Pinterest staat al een paar weken een geweldige rok te blinken. Het model kan je vinden via de webwinkel Sloppop die superleuke spullen verkoopt.
Ik maakte de rok schaamteloos na. Mag dat eigenlijk? Ja, toch? Onlangs las ik zelfs op één of andere blog de bekentenis van iemand die kleren van dure merken gaat passen en dan in pashokjes foto’s neemt van hoe het precies in mekaar zit. Of thuis dat veel te dure jurkje namaakt in veelvoud. Ik heb zo ook nog modellen van kinderkleding in mijn hoofd (van dat ene dure retro-merk, you know the one) die hier nog verwezenlijkt moeten worden. Dat is toch een beetje zoals gaan eten in ’t Hof Van Cleve en dan achteraf thuis de Peter Goossens uithangen door weinig op uw bord te leggen, niet? Of naar een concert van Beyoncé gaan en dan in uw badpak voor de spiegel kei-luid All The Single Ladies zingen kwelen. Niet dat ìk dat doe hoor, (helemààl niet, ik heb niet eens een badpak), maar we apen uiteindelijk toch àlles na?
Maar we wijken af.
Ik dacht die rok dus eens rap zelf te maken. Ik had nog een stofje dat ik lang geleden kocht bij Peter’s Modestoffen (de naam alleen al … zo’n winkel waar ze niks naar uw goesting hebben en ge dan toch nog iets vindt), en gebruikte een stukje van het bommastofje waar ik onlangs ook niet aan kon weerstaan. Een patroon van de Mme erbij gehaald, en het was klaar!
(Op de kapstok ziet de rok er wat scheef uit, ik weet het. En hij is ook niet roze, eerder licht-oranje.)
(Op de kapstok ziet de rok er wat scheef uit, ik weet het. En hij is ook niet roze, eerder licht-oranje.)
(Over de rits die er drie keer terug opnieuw in moest en de zoom die de eerste keer mislukte gaan we het hier niet hebben.)