En nu allemaal de wenkbrauwen fronsen bij het zien van dit :
Jullie denken waarschijnlijk : wat is dat in hemelsnaam? Ik versta dat. Ik dacht dat ook. ’t Is dan ook iets mislukt.
Het moest een schattig opbergertje worden, ik zag die namelijk voorbij komen bij haar, en ik wou die ook wel eens proberen. Kei-gemakkelijk. Maar ik had er efkes niet aan gedacht dat twee superdunne katoentjes onmogelijk rechtop blijven staan zonder versteviging. Een ineengezakte soufflé, dat kreeg ik als resultaat, ja. Dju toch.
Maar ! We zijn drie maanden later en mijn verstand is gegroeid. Ik vergrootte de afmetingen tot er een A4 in paste, stak er karton tussen, et voilà :
De doos blijft staan!
Alleen ontbreekt er nog iets wat de knopen moet verbinden. Voorlopig zitten er elastiekjes rond, van die lelijke bruine, maar ik ben op zoek naar leuke gekleurde elastiekjes (iemand een idee waar dat te verkrijgen is?). Bij de soufflé gebruikte ik touwtjes maar dat vond ik niet zo handig om die eraf te halen. Ik hoor jullie denken : “En waarom zou je die eraf halen?”
Aha!
Omdat ik de binnenkant even schoon heb gemaakt als de buitenkant, en ik de doos nu volledig kan omkeren als ik zou willen!
Ze kreeg een plaats bij de piano, zodat Dochter 1 er haar metronoom en partituren in kwijt kan.
(stof Michael Miller bij Bambiblauw – ruitjesstof bij Pauli – knopen bij Veritas)