iets voor mezelf

Of ik ook voor mezelf dingen naai, vroeg iemand. Ja hoor, al is dat niet veel. Geen tijd, je kent dat wel. En ik naai ook liever voor De Dochters, dat is makkelijker en gaat sneller. Zij kunnen immers nog rokjes met elastiek dragen. Ik heb namelijk tirettenvrees*, en eens de 12 gepasseerd kan je toch geen rokken met elastiek meer dragen? Ofwel?

Af en toe raakt er dus wel eens een rok voor mezelf klaar. Ik maakte er het voorbije anderhalf jaar welgeteld vier. Dit was de laatste. Ik viel voor de stof aan het kraampje van Vermiljoen tijdens de vorige Winkelstraat (geen idee hoe de stof heet, als iemand het me kan zeggen …). Het was de laatste 60 cm en ik had nog geen idee wat ik ermee ging aanvangen. Toen ik thuis nog een rest oranje paspel vond besloot ik dat deze deskundige uitleg van Madame (haar boek was toen nog niet uit) me wel zou helpen. En het viel mee. De rits is zelfs bijna blind. Maar al de rest kan veel beter.

Nu ligt er stof klaar voor een volgend exemplaar. Eentje uit Het Boek, met een plooi vooraan. Het is het bovenste stofje van een berg, al wat herfstachtig. Of zelfs al voor de winter. Het heeft een beetje een gouden gloed en komt nog van ons moeke. Die heeft er ooit haar zetels mee overtrokken, geloof ik. En er zal ook voering in moeten (help!). Wordt alleszins vervolgd …

* angst voor het inzetten van ritsen